რუსთავში დავიბადე და გავიზარდე. ძალიან ბევრჯერ გამიგია გამონათქვამი “ერთხელ დაიბადო და ისიც რუსთავში” და ეს ყოველთვის მაღიზიანებდა. რა თქმა უნდა ყველას თავისი აზრი აქვს, მყოლია მეგობრებიც, რომლებიც ვერ იტანდნენ რუსთავს და თბილისში გადაცხოვრებაზე ოცნებობდნენ, მაგრამ მე არასდროს არ ვეთანხმებოდი. მიყვარს რუსთავი და რა ვქნა.
ძალიან პატარა ქალაქია. ერთი ბოლოდან მეორემდე ფეხით გასვლას რამდენიმე საათი დასჭირდება. მის ნებისმიერ წერტილში შეძლებ რამდენიმე წუთში გადაადგილებას ტრანსპორტით. მშვიდი ქალაქია (ასევე ცნობილია როგორც “მკვდარი”), მართალია, აქ ღამის ცხოვრება არაა, ვერც ღამის კლუბებს ნახავთ და ვერც მთელი ღამე გარეთ მხიარულად მოსეირნე ახალგაზრდობას, სამაგიეროდ იდეალურია ჩემნაირი ხალხისთვის, სიწყნარეში ყოფნას და ძილს რომ არაფერი ურჩევნია.
რა თქმა უნდა ინვიდუალურია, მაგრამ რაც სწავლას მოვრჩი და თბილისში აღარ მიწევს ყოველდღე სიარული, დავისვენე. რუსთავში შემოსვლისთანავე სიხარულის გრძნობა მეუფლებოდა ხოლმე. ჩემი ქალაქია, ბევრი ნაკლი და მინუსი აქვს, მაგრამ რაც არ უნდა იყოს სახალხოდ ლანძღვას და ქვის სროლას არ დავუწყებ. არ მინდა რომ აქ ხალხი იმ გრძნობით ჩამოდიოდეს, თითქოს სადღაც ველურებში მიდიან. ერთხელ მე და ჩემი კურსელი თბილისიდან მოვდიოდით, უკან ორი გოგო გვეჯდა, პირველად მოდიოდნენ რუსთავში და ცოტა არ იყოს შეშინებულები იყვნენ, მალე წამოვიდეთ, მეშინიაო – ერთმანეთს ეუბნებოდნენ.
ათი წლის წინ ქალაქში საშინელი სიტუაცია იყო, გარეთ დაღამების მერე ვეღარ გახვიდოდი, თვეობით შუქი არ იყო, წყალზე ხომ ზედმეტია ლაპარაკი, ქუჩები ჩაბნელებული და დანგრეული, ახლა სიტუაცია შეიცვალა. თვით ლეგენდარული მეცხრამეტე მიკრო-რაიონიდანაც წამოვსულვარ ფეხით ღამის ცხრა საათზე, თანაც ისე, რომ არათუ შემშინებია, უბრალოდ გამისეირნია.
ახლა თითქმის 5 თვეა რაც შარტავას გამზირზე გადმოვედი საცხოვრებლად და აქაურობა ძალიან მომწონს. ჩემი ფანჯრებიდან ასეთი ხედი იშლება.
პრობლემები რა თქმა უნდა ბევრია, მაგრამ იმედს ვიტოვებ, რომ ყველაფერი ისე გამოსწორდება, როგორც ათი წლის წინანდელი სიტუაცია გამოსწორდა.
ესეც რუსთავის სურათები: (ლიკას გადაღებული და დათოს ალბომებიდან აღებული)
ზამთარი:
შემოდგომა:
გაზაფხული-ზაფხული:
რუსთავი ღამე:
ქამელეონი 