ოხ ეს სიზმრები

სიზმრებს ყოველ ღამე ვხედავ, ბავშვობიდან მოყოლებული, ღამე არ გაივლის რამდენიმე დალაგებულ სიუჟეტიანი სიზმარი რომ არ ვნახო. სიზმარზე უამრავი აზრი არსებობს, ისინი წინასწარმეტყველებენ მომავალს თუ პირიქით წარსულის ანარეკლები არიან, პირიქით ხდება თუ ისე, როგორც ნახავ, ერთი სიტყვით მრავალი ახსნა და მოსაზრება არსებობს მის გარშემო.

ადრეულ ასაკში, ასე 13-14 წლის რომ ვიყავი, ყველაზე საინტერესო მოვლენები ჩემს ცხოვრებაში სიზმრებში ხდებოდა, ვიდრე მოსაწყენ, უშუქო და უინტერესო რეალობაში, აქედან გამომდინარე სადღაც წაკითხული სიტყვები, რომ შეიძლება სიზმრების კონტროლირება, თუ ამას მოინდომებ, ჭკუაში ჩამიჯდა. დავიწყე სიზმრების ჩაწერა. ვიძვიძებდი თუ არა, სანამ მახსოვდა რვეულში ვიწერდი სიზმრის შინაარსს. როგორც ფსიქოლოგები და მეცნიერები ამტკიცებენ რეგულარული კონტროლით და ჩაწერით შეიძლება სიზმრის შენს ნებაზე წაყვანა.

რა თქმა უნდა ამას მალე შევეშვი, მაგრამ დროთა განმავლობაში უფრო და უფრო მაშტაბური და საინტერესო სიზმრები მესიზმრებოდა, ხან სამყაროს აღსასრული დგებოდა და მე ვიყავი მთავარ როლში, ხან საშინელებათა ფილმია და ისე საინტერესოდ მიდის, რომ ახლად გამოღვიძებულს ხშირად მიფიქრია, რა კარგი კინო გამოვიდოდა-თქო.

ჩემი თემიდან გადავუხვიე, მინდოდა სიზმრების ახდენაზე მელაპარაკა. ხშირად გამიგია ამბობენ, რომ სიზმრები უხდებათ. ამ ყველაფერს შემთხვევითობას ვაბრალებ, რადგან მე ძირითადად არაფერი მიხდება, გარდა ორი შემთხვევისა, რომელიც ისეთი სიზუსტით დაემთხვა რეალობას, რომ გამიჭირდა შემთხვევითობისთვის დამებრალებინა.

პირველი ეს იყო სამი-ოთხი წლის წინ. ღამე, სადღაც 2 საათისკენ ვნახე ძალიან მკაფიო სიზმარი, ვითომ მე და დედაჩემი ვიყავით ერთად (დედაჩემი 7 წელია საზღვარგარეთაა) და ამ დროს დაიწყო მიწისძვრა. ისე ცხადად განვიცადე ეს ყველაფერი, დედაჩემს ხელს არ ვუშვებდი, ორივეს ძალიან გვეშინოდა. რომ გავიღვიძე, საშინელი გრძნობა გამიჩნდა.

დილით დარეკა დედაჩემმა და გვითხრა, რომ ღამით, სადღაც 2-3კენ საბერძნეთში ძლიერი მიწისძვრა იყო. არ ვიცი რა დამემართა, ენა ჩამივარდა გაოცებით. დედაჩემს ვუთხარი – ნამდვილად რაღაც არსებობს-თქო. იმან გაიცინა და მითხრა, რა თქმა უნდა რაღაც არსებობს, 14 წელი ერთად გვეძინა და გულმა გიგრძნოო.

მეორე 2 წლის წინ მოხდა. ჩემი მეზობელი გარდაიცვალა, მოხუცი ქალი, თანაც ისეთი, აქტიური, ყველა რომ იცნობდა და ყველას ძალიან დაწყდა გული, განსაკუთრებით ბებიას, წლების განმავლობაში მეგობრობდნენ.

ასეთი ცუდი აურის და შემზარავი სიზმარი ალბათ იმის მერე არც მინახავს. აივანზე გავედი, ამ ქალის ბაღი ჩვენი აივნის ქვეშაა, ჩვენ მეექვსე სართულზე ვიყავით. დაბლა იდგა კუბო, შავებში ჩაცმული ქალები იდგნენ და ტიროდნენ. ამ დროს შევამჩნიე, რომ ბებიაჩემი ეგდო ბაღში, ვითომ აივნიდან გადავარდა. დავიწყე ტირილი, ძალიან, ძალიან ბევრი ვიტირე და გამეღვიძა.

მეორე დღე ბებიას ინფარქტი მოუვიდა, მთელი თვე საავადმყოფოში იწვა და მთელი ამბები გადავიტანეთ მაშინ.

რომ მკითხონ სიზმრების თუ გჯერაო, ალბათ არ მჯერა, მაგრამ მაშინვე ეს ორი შემთხვევა მახსენდება და ცოტათი ვეჭვდები ხოლმე.

და აი კიდევ ეს სიზმარი, რომელიც ამ პოსტის დაწერის მერე ალბათ კიდევ ორჯერ განმეორდა.

ერთი და იგივე კოშმარი

13 საფეხური

– დროა საშიში ისტორიები მოვყვეთ – თქვა კელიმ და ცეცხლს ხელები მიუშვირა გასათბობად.

– ხომ ხედავ შენს ისტორიებზე აღარც გვეცინება – გაეხუმრა კრისი.

– ვიცი და ამიტომაც აღარ გიყვებით ხოლმე, ახლა თქვენ მოიფიქრეთ რამე.

– სხვათაშორის – თავი წამოყო ჯეისონმა – ჩემმა დეიდაშვილმა მომიყვა საინტერესო ისტორია, თან თავისი თქმით მართალი ამბავია. ეს ისტორია თავის ქალაქში ყველა მაცხოვრებელმა იცის და მგონი სჯერათ კიდეც.

– რომელი ქალაქი?

– მალტბაი, ჩვენს მეზობლად.

– აბა მოყევი – ლივმა ზეფირი მიუშვირა კოცონს შესაწვავად და მოსასმენად მოემზადა.

– როგორც ამბობენ, სანამ ეს ქალაქი დასახლდებოდა, ტერიტორია მთლიანად ტყით იყო დაფარული, თანაც ისეთ გაუვალი ტყიით, რომ იქ ადამიანს არ შეეღწია. გვერდზე დასახლებებში მცხოვრები მოსახლეობა ხშირად ამბობდა, რომ იქიდან უცნაური ხმები ისმოდა, მაგრამ ამ ყველაფერს გარეულ ცხოველებს მიაწერდნენ. 1887 წელს ტყე გაჩეხეს და მალტბაი გააშენეს.

ქალაქის ბოლოს ხალხმა ძველი საფლავები იპოვნა, რომელიც მათ მოსვლამდე იყო გაკეთებული. უცნაურია ვინ დაასაფლავეს შუაგულ ტყეში.

დროთა განმავლობაში გაჩნდა ლეგენდა ცამეტი საფეხურის შესახებ. ერთ ერთ საფლავს, რომელსაც შიგნით აკლდამა ჰქონდა გაკეთებული, მიწაში ჩასასვლელი 13 კიბე ჰქონდა, რომელსაც ლეგენდის მიხედვით ჯოჯოხეთში ჩაჰყავდა იქ ჩამსვლელი ადამიანი. ბნელი კიბეები პირდაპირი გზა იყო მიწისქვეშეთა სამყაროსკენ.

თუ შეძლებდი და ბოლო საფეხურამდე ჩახვიდოდი, ჯოჯოხეთის გამოსახულებას მოკრავდი თვალს. ეს იყო პორტალი, რომელიც მიწისქვეშეთს დედამიწასთან აკავშირებდა.

იმასაც ამბობენ, რომ ცამეტი კიბის დაბლა ხის უბრალო სკამი დგას. თუ ამ სკამზე დაჯექი, ეს იმას ნიშნავს, რომ სული ეშმაკს მიჰყიდე და უკვე ჯოჯხეთს ეკუთვნი. ასე რომ იქიდან დაბრუნებას ვეღარასდროს ვეღარ შეძლებ.

ჯონმა ისიც მითხრა, რომ მისი რამდენიმე მეგობარი ნამყოფი იყო იქ, მაგრამ სამი საფეხურის მეტი ვერ გაბედეს ჩასვლა, რადგან ფანრის შუქზე კიბეებს დასასრული არ უჩანდა – ჯეისონმა ეშმაკურად მოჭუტა თვალები და დაამატა – საინტერესოა არა?

ისტორია მართლაც საინტერესო იყო, შეიძლება თქვას საშიშიც.

– არ მჯერა – თქვა კრისმა და თავი გაიქნია – ზღაპარია. შენს დეიდაშვილს უთხარი საშინელებათა კინოების ყურებას მოეშვას.

– მოდი წავიდეთ, რამდენიმე საათის სავალია – წამოაყენა წინადადება კელიმ, რომელიც გატაცებული იყო ქალაქური ლეგენდებით.

– ჰო მართლა, უიქენდზე წავიდეთ, მამაჩემის მანქანას წამოვიყვან. ჯოჯოხეთში თუ არ მოვხვდით, ცოტას მაინც გავერთობით.

*    *    *

– დიდი შანსია ვერ მივაგნოთ, ყველა კი ვერ პოულობს ამ საფლავს – ამბობდა  ჯეისონი და ანთებული ფანრით მეგობრებს წინ მიუძღოდა. ტომმა გზა ასწავლა, მაგრამ თვითონ არ გამოყვათ, საქმეები მოიმიზეზა.

მალტბაის სასაფლაოზე ბნელოდა. მეჩხერად იყო ჩამწკრივებული ძველი საფლავები. გულდასმით ათვალიერებდნენ თვითოეულ მათგანს.

– ეს რა არის? აქ მოდით – დაიყვირა კრისმა და ფანარი ჩაანათა აკლდამას.

– აკლდამა, წესით ეს უნდა იყოს.

მძიმე კარები ოდნავ ღია იყო დატოვებული, როგორც ჩანს ცნობისმოყვარე ხალხი ხშირად აკითხავდა ამ ადგილს.

კიბეები. აი ისინიც. სიბნელეში ბოლო არ უჩანდათ. კრისმა ჩაანათა ფანრით, მაგრამ დაბლა არაფერი გამოჩნდა.

აკლდამაში ისეთი ცუდი აურა იყო დაგუბებული,  რომ ლივმა ვერ გაუძლო და გარეთ გავარდა.

– ჰმ – ჩაილაპარაკა ჯეისონმა – როგორც ვატყობ მარტო მომიწევს ჩასვლა, რომ პატარა მშიშრებს დავუმტკიცო ჯოჯოხეთის არსებობა.

– ფრთხილად – ჩაილაპარაკა კრისმა და უკან დაიხია.

ჯეისონმა ღრმად ამოისუნთქა და პირველ კიბეზე ჩადგა ფეხი. არაფერი განსაკუთრებული. ჩავიდა მეორე საფეხურზეც.

– აბა, უკვე იქ ხარ? – მიაძახა კრისმა. კელის ფხუკუნი აუტყდა.

ჩავიდა მესამე საფეხურზე და ისევ არაფერი.

უკვე თამამად მიაყოლა რამდენიმე საფეხური და მეექვსე კიბეეზე უკვე გაშეშდა. მოულოდნელი სიცივე იგრძნო, თითქოს ათასმა ქარმა ერთად დაუბერა და ძვლები გაუყინა.

გაუბედავად ჩადგა კიდევ ერთი საფეხური. სკეპტიციზმი უკვალოდ გაქრა და მისი ადგილი შიშმა დაიკავა.

მერვე საფეხურზე ფანარი ჩაუქრა და შორიდან უცნაური ხმები მოესმა. იფიქრა ზევიდან მაშინებენო და გზა გააგრძელა. მეცხე, მეათე,  მეთერთმეტე… მოეჩვენა თითქოს სიბნელეში ლანდები გაკრთა. რაღაც ექაჩებოდა თავისკენ, უკან შებრუნების საშუალებას არ აძლევდა. უდიდესმა და დაუძლეველმა ცნობისმოყვარეობამ შეიპყრო.

მეთორმეტე კიბეზე ყველაფერი განათდა და ცეცხლის ენები გამოჩნდა. განუწყვეტელი გუგუნის ხმა ისმოდა, თითქოს დედამიწის შუაგულში იყო მოხვედრილი. თვალები დახუჭა და მეცამეტე კიბეზეც ჩავიდა…

ჯეისონი მეექვსე კიბიდან უკვე აღარ ჩანდა და ზევით დარჩენილი მეგობრები პანიკამ შეიპყრო. დაბლა ჩასვლა ვერავინ გაბედა. ჯესონი იქიდან აღარასდროს დაბრუნებულა.

მომდევნო დღეებში მალტბაის მოსახლეობამ 13 საფეხური ცემენტით ამოავსო და აკლდამა ჩაკეტა. იმის მერე პორტალი აღარ გაღებულა.

(მალტბაი, დასახლება ვაშინგტონში,  რომლის სასფლაოც მოჩვენებებითაა ცნობილი და დაწყევლილ ადგილად მოიხსენიება. 13 საფეხური ნამდვილი ქალაქური ლეგენდაა, რომელიც მრავალი წლის განმავლობაში არსებობს)

 

ამიტვილის მოჩვენება

ისტორია, რომელზეც ორი ფილმია გადაღებული, ნამდვილად მოხდა. ყველაფერი კი ასე დაიწყო:

1974 წლის 14 ნოემბერს ნიუ იორკის პოლიციის განყოფილებაში ტელეფონის ზარი გაისმა.

• ოპერატორი:გისმენთ, რითი შემიძლია დაგეხმაროთ?
• უცნობი:სასწრაფოდ გამოგზავნეთ დახმარება, აქ… ექვსი გვამია, ყველანი დაიღუპნენ… სროლა იყო.
• ოპერატორი: სერ, დამშვიდდით და ისე მითხარით რა ხდება, სად ხართ?
• უცნობი: ბარში ვიყავით, როცა ბავშები შემოვარდნენ და გვითხრეს, რომ დეფოების სახლში სროლაა… ჩვენც უკან გავყევით და … ყველაფერი სისხლითაა მოსვრილი.
• ოპერატორი:თუ შეიძლება ზუსტად ჩამაწერინეთ მისამართი, სად ხართ?
• უცნობი: ამიტვილი, მარჯვნივ მერიკის გზიდან, 1–12.
• ოპერატორი: დაწყნარდით სერ, დახმარება მალე მოვა.

ადგილზე მისულ პოლიციელებს დეფოების 7 კაციანი ოჯახიდან 6 გვამი დახვდათ, მხოლოდ უმცროსი დეფო გადაურჩა სისხლიან სასაკლაოს და სწორედ ის დააპატიმრეს ამ დანაშაულის ჩადენისთვის.

რონალდ დეფომ აისრულა თავისი ამერიკული ოცნება, როცა იყიდა ეს სახლი ლონგ აილენდზე, ის თავდაუზოგავად მუშაობდა წლების განმავლობაში იმისთვის, რომ საკმარისი შემოსავალი ჰქონოდა და თავისი ოჯახი შეენახა. რონალდი ძალიან მკაცრი და უხეში კაცი იყო, მას მის ცოლს ლუისს ხშირად ჰქონდათ უთანხმოება და ხმაურიანი ჩხუბები. თავის შვილთან, რონალდ ჯუნიორთან, იგივე ბატჩთან ყოველთვის მკაცრი და მომთხოვნი იყო.

მაგრამ ამას რა თქმა უნდა ვერავინ ვერ წარმოიდგენა, უმცროსმა დეფომ მთელი თავისი ოჯახი, მათ შორის მცირეწლოვანი და–ძმა ძილში გამოასალმა სიცოცხლეს და არც დედ–მამა დაინდო. ხმები დადიოდა მისი სულიერი ავადმყოფობის შესახებ. ხალხს უბრალოდ არ უნდოდა დაეჯერებინა, რომ ბიჭმა ეს საღ გონებაზე მყოფმა გააკეთა.

ერთი წლის მერე ჯორჯ და კეით ლატსები თავისი სამი შვილით გადავიდნენ ამ დაწყევლილ სახლში, თუმცა მათ არაფერი იცოდნენ. უცნაურმა მოვლენებმაც მაშინ დაიწყო განვითარება. ჯორჯი ძალიან შეიცვალა, დაიწყო სმა, ხშირად ესმოდა დემონური ხმები და ხედავდა მოჩვენებებს, მაგრამ ამას სასმელს აბრალებდა. სახლში თავისით იღებოდა და იკეტებოდა კარები, ქრებოდა შუქები და ისმოდა უცნაური ხმები.

ამას დაემატა ისიც, რომ უცროსმა შვილმა აიჩემა ერთი სიტყვა, რომელსაც ხშირად იმეორებდა და ყველგან წერდა, სადაც შეეძლო, ეს იყო redrum, ერთხელაც შეძრწუნებულმა კეიტმა უკუღმა წაიკითხა ეს სიტყვა და მიხვდა, რასაც ნიშნავდა.

ჯორჯი ირწმუნებოდა, რომ ამ სახლში საშინელი ენერგია იყო გამეფებული, რომელიც ადამიანს მკვლელობების ჩადენისკენ უბიძგებდა, ის აღარ იძინებდა სახლში და ყველგან იარაღს ატარებდა.

როგორც ჰყვებიან, ამ ამბავმა ტრაგიკული დასასრული მიიღო, როცა ჯორჯმა ნაჯახით დახოცა თავისი ოჯახის წევრები ბაღში და თვითონაც თავი მოიკლა.

თუმცა ამბობენ, რომ ეს უკანასკნელი უკვე ლეგენდაა, მოგონილი, რადგან ლატსებმა მალევე დატოვეს ეს დაწყევლილი სახლი და წავიდნენ.

ამ ყველაფერში დიდ როლს ასრულებს სახლი, რომელიც კარგად ჩანს ორიგინალ ფილმში, ძალიან საშიში და ბნელი შენობა უცნაური ნაგებობით, თითქოს ორი დიდი თვალი იყურება იქიდან.

ამის შესახებ ორი ფილმია გადაღებული, ერთი ორიგინალი და ერთიც რიმეიქი, მე რიმეიქი მაქვს ნანახი. სიმართლე ითქვას რიმეიქში ბატონი რაიანი საკმაოდ კარგად გამოიყურება:

ამეტვილის მოჩვენება 1979

ამეტვილის მოჩვენება 2005

ბოლოს ნანახი სამი საშინელებათა ფილმი

თუ ჩემსავით მოიწყინეთ და გიყვართ ეს ჟანრი, მაშინ წარმოგიდგენთ რამდენიმე საშინელებათა ფილმს, რომელსაც ბოლოს ვუყურე და რომლებიც ნაკლებად არიან ცნობილები და დიდი შანსია ნანახი არ გქონდეთ.

The Reaping (2007)

ჰილაკი სვონკის გმირი იძებს რელიგიურ საკითხებთან დაკავშირებულ უცნაურ მოვლენებს და ყველაფერს თავის ახსნას უძებნის. ერთ დღეს მას მოაკითხავს ახალგაზრდა მამაკაცი და ეტყვის, რომ მათ პატარა სოფელში მდინარე სისხლად იქცა და მალე ღვთის რისხვა დაატყდებათ თავს, ამაში ბრალს კი პატარა გოგოს სდებენ და მოკვლას უპირებენ.

download

Creep 2004

ბრიტანული ფილმი, რომლის მოქმედებაც ლონდონში მიმდინარეობს. კეიტი წვეულებიდან მიდის და მეტროში ხვდება. მატარებლის ლოდინში რამდენიმე წუთი ჩაეძინება და როცა გაიღვიძებს, მთელი მეტრო ცარიელია, გასასვლელი კი ჩაკეტილი. კეიტი აღმოაჩენს, რომ მეტროს ბნელ გვირაბებში საშინელი არსება დადის, შორეულ კუთხეებში კი ქირურგიული ოთახებია განლაგებული, სადაც ადრე ექსპერიმენტებს ატარებდნენ.

download

The Hole 2001

ლიზი კოლეჯის მოსწავლეა, რომელიც ძალიან არის შეყვარებული თავის კლასელ მაიკზე, მაგრამ ის პოპულარული ბიჭია სკოლაში და ყურადღებას არ აქცევს. დასვენებებზე ის და თავისი მეგობარი გადაწყვეტენ წავიდნენ ტყეში ომისდროინდელ ბუნკერში, სადაც წვეულების მოწყობას შეძლებენ და მშობლებიც ვერ მიაგნებენ. ლიზს რა თქმა უნდა ეს იდეა მოსწონს.

კოშმარი მაშინ იწყება, როცა კარები იკეტება და მის გაღებას ვერ ახერხებენ, ბუნკერში კი საჭმელიც მთავრდება და წყალიც…

ტორა ბირჩი, კირა ნაითლი და დესმონდ ჰარინგტონი (დექსტერში დეტექტივი ქვინი)

გადმოწერა

საშიში ისტორიები

რამდენიმე ისტორია და ლეგენდა ამერიკული ფოლკლორიდან:

მკვდრების არმია 

სამოქალაქო ომის დასრულების შემდეგ მრეცხავი ქალი და მისი ქმარი ერთ წყნარ და ნაკლებად დასახლებულ ქუჩაზე გადმოვიდნენ საცხოვრებლად. მრეცხავს ყოველ ღამე უცნაური ხმები აღვიძებდა – თითქოს ქუჩაში ფეხის ხმა და ბორბლების ღრჭიალი ისმოდა. გამომდინარე იქიდან, რომ აქ დღეც არავინ დადიოდა, ეს საშინელი მარში ყოველ ღამე ქალს ძალიან აშინებდა. ფანჯრიდან გადახედვის უფლებას კი ქმარი არ აძლევდა.

ერთხელაც ქალმა თავის მეზობელს ჰკითხა ამ ხმაურის შესახებ. მან უპასუხა:

– შენ რაც გესმის, ეს მკვდრების არმიაა. ეს იმ ჯარისკაცების სულებია, რომლებიც ჰოსპიტალში ისე დაიღუპნენ, რომ არც გაუგიათ ომის დასრულების შესახებ. სწორედ ამიტომ ყოველ ღამე ისინი საფლავიდან დგებიან და ფრონტის გასამაგრებლად მიდიან.

მეორე ღამეს მრეცხავმა არ დაიძინა და ფანჯრიდან გაიხედა. შიშით დამუნჯდა, როცა დაინახა ნაცრისფერი ლანდები, რომლებიც ერთდროულად მიაბიჯებდნენ ქუჩაში. მათ მიყვებოდა ეტლები და სამედიცინო დახმარების ვაგონები. ყველაფერს ნაცრისფერი დაკრავდა.

როცა მრეცხავი გონზე მოვიდა, მისი მარჯვენა ხელი პარალიზებული იყო.

ცეკვა ეშმაკთან 

დღეს საღამოს სკოლის გამოსაშვები საღამო იმართებოდა. ამ საღამოსთვის ულამაზესი წითელი კაბა იყიდა,  რომელშიც ფანტასტიურად გამოიყურებოდა. სკოლაში არასდროს ყოფილა განსაკუთრებით პოპულარული, პირიქით, ბიჭებთან უხერხულად გრძნობდა ხოლმე თავს, მაგრამ ახლა ყველაფერი სხვანაირად იყო, ამ კაბაში მისი საღამო დგებოდა.

ის იყო სახლიდან გასვლას აპირებდა, რომ სახლში დედა მოვიდა, ფერდაკარგული და ცუდ ხასიათზე.

” დღეს საღამოს ცეკვაზე არ წახვალ, ცუდი წინათგრძნობა მაქვს, სასტიკად გიკრძალავ”

უთხრა შვილს და სამზარეულოში შევიდა. არ შეეძლო არ წასულიყო, კაბა თითქოს თავისკენ უხმობდა.

თავის ოთახში ავიდა, თითქოს დაუჯერა დედას, მაგრამ რამდენიმე წუთში ჩუმად ჩამოიპარა და სკოლისკენ გაიქცა.

დარბაზში შევიდა თუ არა, ყველას ყურადღება მიიქცია, ბიჭები გაჩერდნენ და მიშტერებოდნენ. ეს უცნაური იყო, რადგან როგორც წესი ყურადღებას არავინ აქცევდა, ახლა კი მასთან ცეკვის გულისთვის ერთმანეთთან ჩხუბობდნენ.

მთელი საღამო ცეკვავდა, ბოლოს დაღლილი პუნშის დასალევად მივიდა მაგიდასთან. უკნიდან ხმა მოესმა:

“იცეკვე ჩემთან ერთად”

მუსიკა გაჩერდა, ლაპარაკი შეწყდა, ყველა მათ უყურებდა.

ნელა მობრუნდა. მაღალი, ძალიან სიმპათიური, შავგვრემანი მამაკაცი ღიმილით ხელს უწვდიდა. მისით მოხიბლულმა თავი დაუქნია და საცეკვაო მოედანზე გაყვა.

ამ კაცთან ისე ცეკვავდა, როგორც არასდროს. თავბრუ დაეხვა. უცნობი ატრიალებდა გიჟური სისწრაფით, ფეხებზე თითქოს ცეცხლი წაეკიდა, ტრიალებდა და ტრიალებდა, იგრძნო, რომ სუნთქვა თანდათან ეკვრებოდა, გაჩერებას ვერ ახერხებდა და ისევ ტრიალებდა.

ბოლოს მტვერი ავარდა და როცა ერთმანეთი ისევ დაინახეს, ის აღარსად იყო. კაცმა ელეგანტურად დაუკრა თავი საზოგადოებას და გაქრა.

ეშმაკი მოვიდა თავის წვეულებაზე და მისი რჩეული ჯოჯოხეთში წაიყვანა.

მატარებელი ჯოჯოხეთისკენ 

მატარებლის სადგურზე ბევრი ხალხი ირეოდა. ღამის ექსპრესი ზუსტად 12 საათზე და 05 წუთზე უნდა მოსულიყო. მგზავრები ბილეთებს იღებდნენ და მატარებლის მოსვლამდე სადგურის კაფეში ყავას სვამდნენ.

სადგურზე ერთი მოხუცი კაცი გამოჩნდა. თვალები  არეული ჰქონდა, გიჟივით იყურებოდა აქეთ–იქით. მოლარესთან მივიდა.

“ის მოდის, ის მოდის” იმეორებდა განუწყვეტლივ.

“რა მოდის?” ჰკითხა მოლარემ.

“მატარებელი ჯოჯოხეთისკენ… საშინელება ჩავიდინე… ახლა კი ამისთვის დავისჯები… ის ჩემთვის მოდის”

მოლარეს ყურადღება არ მიუქცევია, ასეთი ადრეც ბევრი უნახავს, მშვიდად განაგრძო ბილეთების გაცემა.

მოულოდნელად ლიანდაგებიდან მატარებლის ხმა მოისმა. გაკვირვებულმა ახედა საათს. მატარებელი 12:05 ზე უნდა ჩამომდგარიყო, ახლა კი მხოლოდ 12 იყო. ექსპრესი არასდროს აგვიანებდა, მაგრამ არც ადრე მოდიოდა.

მოხუცმა კაცმა ყვირილი დაიწყო და შველას ითხოვდა. ხმა უფრო ძლიერდებოდა, მატარებლით გამოწვეულმა ქარმა და საყვირების ხმამ დაარწმუნა ყველა, რომ ექსპრესი ადრე მოვიდა, მაგრამ სადგურზე არაფერი ჩანდა.

უხილავი მატარებელი რამდენიმე წუთით გაჩერდა. კაცმა გაქცევა სცადა, მაგრამ რაღაც ძალამ ის ლიანდაგებისკენ წაიყვანა და ისე გაქრა, თითქოს ვაგონში ავიდა. უხილავი ექსპრესი დაიძრა და ყურისწამღები ხმაურით წავიდა.

“ღმერთო, მართალი ყოფილა, ექსპრესი ჯოჯოხეთისკენ მართლაც მისი სულისთვის მოვიდა” ჩაილაპარაკა გაოგნებულმა მოლარემ.

ზღაპარი ტერორზე

ჩემი წინა პოსტი პრინცებს და პრინცესებს ეხებოდა, დისნეის ზღაპრები, სადაც ყველაფერი კარგად მთავრდება, სადაც პრინცესები ჩიტებთან და ცხოველებთან ერთად მღერიან და ცეკვავენ და თავის ოცნების პრინცთან ერთად ბედნიერად ცხოვრობენ.

Snow White: A Tale of Terror – ეს ფიფქიას ეკრანიზაციაა, ძმები გრიმების ზღაპარის მიხედვით, მაგრამ არა ისეთი, როგორიც ეს გერმანელმა ძმებმა დაწერეს – ეს არის ისტორია ტერორზე.

შინაარსი თითქმის უცვლელია. ლორდ ჰოფმანს ორსული ცოლი გარდაეცვლება და მისგან პატარა ლილიანა დარჩება. წლების მერე ლორდს ახალი ცოლი მოჰყავს, რომელიც მარადიული სილამაზის სურვილითაა შეპყრობილი და თავისი გერი თვალში არ მოსდის.

შავი, ძალიან შავი და სისხლიანი ზღაპარი, ბნელი ფერებით და ეროტიული დეტალებით – ეს არაა ზღაპარი ბავშვებისთვის, უფრო მეტიც, მოქცეულია R კატეგორიაში, რადგან შეიცავს სექსს, სიშიშვლეს, ძალადობის და სისასტიკის სცენებს.

დედინაცვალის როლს სიგურნი  უივერი ასრულებს და ძალიან წარმატებითაც. მას უზარმაზარი და მაგიური სარკე მოაქვს ახალ სასახლეში, სადაც თავის ორეულს ხედავს, ახალგაზრდას და ლამაზს. ის ჩააგონებს, რომ მოკლას თავისი გერი, რადგან მისი გული და სისხლი მას სილამაზეს შეუნარჩუნებს. ამ ყველაფერს თითქოს უფრო ფსიქოლოგიური ელფერი აქვს, ვიდრე ფანტასტიკური.

ლორდი ჰოფმანის როლს სემ ნეილი ასრულებს. მას ძალიან უყვარს თავისი შვილი, მაგრამ ცოლის ცდუნებას ვერ უძლებს, მით უმეტეს, რომ ის სექსით ცდილობს მის მანიპულირებას.

რაც შეეხება ფიფქიას… აბა მითხარით ვის არ გინატრიათ ასეთი ფიფქია:

მაგრამ უნდა ვაღიარო ფილმში ძალიან ჰგავს დისნეის ანიმაციურ პერსონაჟს. ლილიანა დაახლოებით 13 წლისაა, როცა დედინაცვლის ძმა მის მოკვლას აპირებს სახლიდან გარბის და ტყეში პატარა ქოხს შეაფარებს თავს.

ლილიანას ჰყავს თავისი მშვენიერი პრინცი – პიტერ გუტენბერგი, რომელიც ექიმია და პარიზში სწავლობს. ის მიღებული კაცია ლორდის სასახლეში და ლილიანა მზადაა მას ცოლად გაყვეს.

მაგრამ აქ იცვლება ტრადიციული მითი მშვენიერ პრინცებზე. ლილიანა ქოხს აფარებს თავს და იძინებს. სახლში დაბრუნებულ 7 მამაკაცს ის მძინარე ხვდება.

ისინი არ არიან ჯუჯები, უფრო მეტიც, არც კეთილი და მოსიყვარულე ხალხია. ისინი ბინძური და უხეში კაცები არიან, რომლებიც მაღაროში მუშაობენ და საჭმლის ფულს ძლივს შოულობენ. არც მისი დანახვა გაუხარდებათ მაინცდამაინც და როცა გაიგებენ რომ ლორდის შვილია, გამოსასყიდი მოუნდებათ. ერთ–ერთი მათგანი გაუპატიურებასაც კი დაუპირებს.

მაგრამ საქმე არც ასე ცუდადაა და აი ისიც გამოჩნდება. ერთ–ერთი ამ შვიდი მამაკაციდან – უხეში, წვერებიანი, სახეზე დიდი შრამით, მაგრამ….. მაგრამ აი ისიც:

ამასობაში არც მისი პრინცი არის უსაქმოდ

ერთი სიტყვით ფიფქიას ქერათმიანი პრინცის მაგივრად ღარიბი მუშა უყვარდება და აპირებს ბოლომდე იბრძოლოს სასახლეში დასაბრუნებლად. ესეც რამდენიმე ჰოთი სცენა.

ფილმის ტაგლაინია – The fairy tale is over ანუ ზღაპარი დასრულდა

ესეც ლინკი თუ ვინმეს დაგაინტერესათ:
snow white – a tale of terror

სისხლიანი მერის დაბრუნება

ეს ამბავი გამოაქვეყნა ახალგაზრდა გოგომ, მარიამ, რომელიც რამდენიმე წლის წინ შეემთხვა.

” ჩემი დედინაცვალი იყო გამოცხადებული ბოროტება. ვიცი, რომ შვილების უმრავლესობა თავის დედინაცვალზე ასე ფიქრობს, მაგრამ ჩემს შემთხვევაში ეს სიმართლეა. ის მამაჩემს ცოლად იმიტომ გაყვა, რომ მისი მემკვიდრეობა დარჩენოდა, ჩვენ კი, მისი სამი შვილი მისთვის დიდი ტვირთი ვიყავით. გერტას, ჩემს დედინაცვალს ბავშვები ეზიზღებოდა, ჩვენ კი განსაკუთრებით.

რადგანაც ჩვენ სამივენი მის მემკვიდრეობას ხელს ვუშლიდით, გერტამ თავისი გეგმის განხორციელება დაიწყო. ჩემი უმცროსი ძმა, ჩარლზი სასწავლებლად გააგზავნა მკაცრი სწავლების გიმნაზიაში. როცა ის ჩვენს სანახავად ჩამოვიდა, გამხდარი და ფერწასული იყო, საშინლად არ უნდოდა იქ დაბრუნება, მაგრამ გერტამ მამაჩემი დაიყოლია და ისევ იქ გაუშვა. ცოტა ხანში შევიტყვეთ, რომ ჩარლზი ხიდან ჩამოვარდა და მოკვდა.

ამის მერე ჯერი ჩემს უფროს ძმაზე, რიჩარდზე მიდგა. გერტამ მამა დაარწმუნა, რომ მას ტალანტი ჰქონდა და ხელოვნების სკოლაში გააგზავნა. რიჩარდს ფეხბურთი უფრო აინტერესებდა, ვიდრე ხელოვნება, მაგრამ მაინც გულმოდგინედ სწავლობდა ვიოლინოზე და პიანინოზე დაკვრას. ჩემმა დედინაცვალმა ის რამდენიმე სკოლის მოსწავლე ბიჭს გააცნო, რომლებსაც ნარკოტიკებთან ჰქონდათ კავშირი და ცოტა ხანში რიჩარდი გადამეტებული წამლის მოქმედებით დაიღუპა.

გერტამ ის ათი წუთით ადრე იპოვნა, ის ჯერ კიდევ ცოცხალი იყო და მისი გადარჩენა შეიძლებოდა,  ასე თქვა ექიმმა და მე მჯერა, მაგრამ მამამ რა თქმა უნდა არ დაიჯერა.

ახლა, რადგან  სამი შვილიდან მარტო მე დავრჩი ცოცხალი, ცხადია ჩემს მოშორებას ეცდებოდა, ამიტომ სანიმუშო შვილად ვიქეცი, ყველაფერს ვასრულებდი, პრობლემას არაფერში არ ვქმნიდი. რამდენიმე თვეში 18 წლის ვხდებოდი და სახლიდან გაქცევას ვაპირებდი. მამაჩემის და სხვა ქალაქში ცხოვრობდა და იქ ვაპირებდი წასვლას.

ეს იმედების წყალში ჩამეყარა, რადგან გაგვაგებინეს რომ ჩვენი ერთადერთი უახლოესი ნათესავი, მამიდა ვიღაცამ მოწამლა და გარდაიცვალა. რა თქმა უნდა ეს გერტას ხელი იყო.

ძალიან შევშინდი. ან ის და ან მე, ერთ–ერთი უნდა გადარჩენილიყო. სწორედ ამ დროს გამახსენდა ლეგენდა სისხლიან მერიზე, რომელიც ჩემს წინაპრებს გადახდათ თავს. დედაჩემისგან ვიცოდი რიტუალი ზუსტად როგორ უნდა ჩამეტარებინა. სხვა გზა არ იყო. უნდა გამერისკა.

იმ ღამეს მამა საქმეებზე იყო წასული, გერტა კი თავის მორიგ საყვარელთან კლუბში ერთობოდა. მე ჩემი შეგროვილი თანხით სანთლები ვიყიდე და სარკესთან განვალაგე. რიტუალი უნდა დამეწყო.

ამ დროს ოთახში გერტა შემოვიდა და ლაპარაკი დამიწყო.

– რას აკეთებ მარია?

– უბრალოდ სანთლებით ვერთობი.

– იცი მარია, დრო მოვიდა რომ ვილაპარაკოთ.

– მართალი ხარ – ვუთხარი და შევხედე – რადგან ჩემი ორი ძმა უკვე მოკალი, ახლა ჩემი ჯერია.

– მართალი ხარ – მითხრა ბოროტად – არ დავუშებ რომ იმ ბებერის ქონება მარტო შენ დაგრჩეს.

ყურადღება არ მიმიქცევია, ჩავიხედე სარკეში და გარკვევით ვახსენე სამჯერ მერის სახელი. სარკეში საშინელი სახე გამოჩნდა, ერთიანად ნაოჭებით და წყლულებით დაფარული.

– გერტა – წარმოთქვა მან – მოდი ჩემთან.

ჩემი დედინაცვლის კივილმა იქაურობა შეძრა. სარკიდან გაშავებული და გრძელი ფრჩხილებით დაფარული ხელები გადმოვიდა და გერტა შიგნით შეითრია.

მე გონება დავკარგე და დილით გამომეღვიძა. გერტა არსად ჩანდა. მამას შევატყობინე, რომ ის ღამე სახლში არ ყოფილა. მისი ძებნის დროს მამამ მის საყვარლებზე ყველაფერი შეიტყო და ჩათვალა, რომ რომელიმე მათგანთან ერთად  მისი მოღალატე ცოლი გაიქცა.

იმის მერე მე და მამა მშვიდად ვცხოვრობთ”

რა ვიცი, მაინცდამაინც არ შემცოდებია ეს გერტა, რას იტყვით? 🙂

პირველი ნაწილი – სისხლიანი მერი

ეშმაკი ლიფტში

არ ვიცი რატომ, მაგრამ ეს ისტორია ძალიან საინტერესოდ მომეჩვენა, რომელიც ერთ–ერთმა კოლეჯის სტუდენტმა გოგომ გამოაქვეყნა ინტერნეტში.

“იმ ღამეს უცნაური სიზმარი ვნახე. უცნაური იმიტომ, რომ ძალიან ახლოს იყო რეალობასთან. ყველაფერს, რასაც იქ ვხედავდი და ვგრძნობდი, რეალურად განვიცდიდი. ჩემი მეგობრის წვეულებაზე ვიყავი. შენობა ბევრი ხალხით იყო სავსე. ყველანი სვამდნენ და მხიარულობდნენ, მეც მათ შორის.

მოულოდნელად კარები გაიღო და ყველა გაჩუმდა. კარებში მაღალი, ქერა მამაკაცი გამოჩნდა. უგრძნობი სახე და გაყინული თვალები ჰქონდა. ნელა მოდიოდა. არავის არაფერი არ უთქვამს, მაგრამ იქ მყოფმა ყველა ადამიანმა ვიცოდით, რომ ეს ეშმაკი იყო.

მამაკაცმა ნელი ნაბიჯებით ჩაგვიარა შუაში. ჩვენ ფერდაკარგულები და დამუნჯებულები ვუყურებდით. მისი ცივი თვალების გამჭოლი მზერა ვიგრძენი. ნელა ავწიე თავი და დავინახე რომ მე მიყურებდა – ის ჩემთვის მოვიდა, ჩემს წასაყვანად.

ყვირილით გამეღვიძა. ჯუდი, ჩემი მეზობელი შეშინებული მანჯღრევდა, როგორმე რომ გავეღვიძებინე.

ყველაფერი ძილის წინ ნანახ საშინელებათა ფილმს დავაბრალე. თანაც ხვალ  ჩემი მეგობრის წვეულება იყო სასტუმროში და ვიფიქრე, სიზმარში ჩამყვა–თქო.

მეორე დღეს წვეულებაზე უკვე აღარც მახსოვდა სიზმარი, ჩემს კურსელებთან ერთად მხიარულად ვერთობოდი და ვსვამდი. მდიდრულ სასტუმროში, განათებულ დარბაზში არაფრის არ მეშინოდა.

– კეიტ– მითხრა ჯუდიმ – დაბლა ვიღაც გელოდება, შესასვლელში, მგონი მამაშენია, კარგად ვერ დავინახე.

გამახსენდა, რომ მამაჩემისთვის სახლის გასაღები არ დამიტოვებია და ალბათ ამიტომ მომაკითხა. ლიფტთან მივედი და ღილაკს თითი მივაჭირე. რამდენიმე წამში კარი გაიღო და შევედი.

შესვლისთანავე უცნაური გრძნობა დამეუფლა, თითქოს მარტო არ ვიყავი, არადა ლიფტი ცარიელი იყო, როცა შევედი. უკან მივიხედე და ლამის ვიკივლე.

მაღალი, ქერა მამაკაცი ჩემი სიზმრიდან, გაყინული თვალებით, ძვირფას კოსტუმში გამოწყობილი უმოძრაოდ იდგა და მიყურებდა. სუნთქვა შევიკარი. ვცადე ჩემი თავი დამემშვიდებინა.

ვიფიქრე, იქნებ უბრალო დამთხვევაა და ეს კაცი სულაც არაა სატანა. მოულოდნელად შუქმა დაიწია და აციმციმდა. ლიფტი გაჩერდა. თვალები დავხუჭე, რომ ჩემი მოსალოდნელი სიკვდილი არ დამენახა.  ვიგრძენი, როგორ შემეხო მხარზე ცივი ხელი და გაუგებარი ჩურჩულიც მომესმა.

შუქი ისევ მოვიდა და ლიფტის კარები გაიღო, ეტყობა ვიღაცამ გამოიძახა. დაუფიქრებლად გამოვვარდი ლიფტიდან და დავინახე, ქერა გოგო როგორ შევიდა ლიფტში. ბევრი აღარ მიფიქრია, კიბეებს სირბილით ავუყევი.

შუქები უკვე მთელს შენობაში გაითიშა და პანიკა ატყდა.  დაცვის წევრები აქეთ–იქით დარბოდნენ, გარეთ პოლიციის მანქანები გამოჩნდა. რამდენიმე წუთში შუქი უკვე საბოლოოდ მოვიდა, მაგრამ ახლა დაბლა ატყდა კივილი. გაღებული ლიფტიდან სისხლის ნაკადები მოდიოდა. ქერა გოგო გაუნძრევლად ეგდო.

დაცვის წევრებმა ლიფტში დაყენებულ კამერაზე დაინახეს მე როგორ გამოვვარდი ლიფტიდან და როგორ შევიდა ის გოგო, მაგრამ ჩვენს მეტი იქ არავინ ჩანდა.

არ ვიცი რატომ გადაიფიქრა სატანამ ჩემი წაყვანა, მაგრამ ნამდვილად ვიცი – ის ჩემთან აუცილებლად მოვა.”

მოჩვენების ანაბეჭდები

ეს ისტორია შონ სკოლერმა გამოაქვეყნა, რომელიც მისი თქმით მას და თავის ცოლს გადახდათ თავზე.

“მე და ჩემი ცოლი ჯილი მეგობრის წვეულებიდან გვიან ღამეს ვბრუნდებოდით მანქანით. მაისის მშვენიერი ღამე იდგა. მთვარე ანათებდა და ამინდიც კარგი იყო. ჩვენ მხიარულად ვლაპარაკობდით და წვეულების ამბებს განვიხილავდით. სწორედ ამ დროს მანქანამ სვლა შეაჩერა და გაჩერდა. გარეთ გავიხედე. სწორედ იმ ადგილზე ვიყავით გაჩერებული, სადაც ერთი ქუჩა მეორეს უერთდებოდა, მათ შორის კი მატარებლის ლიანდაგი გადიოდა.

გამახსენდა ძველი ტეხასური ლეგენდა, რომლის მიხედვითაც აქ სკოლის ავტობუსი მატარებელმა გაიტანა. იქ მყოფი ყველა ბავშვი გარდაიცვალა. ახლა კი მათი სულები ამ ადგილებს არ ტოვებდნენ.

რა თქმა უნდა ამ ლეგენდის არ მჯეროდა, ახლა მარტო ერთი სადარდებელი მქონდა – მატარებელი არ გამოჩენილიყო, თორემ ჩვენ ზუსტად შუა ლიანდაგებზე ვიყავით გაჩერებულები.

უშედეგოდ ვაწვებოდი გაზს, მანქანა ადგილიდან არ იძვროდა. ზუსტად ამ დროს მატარებელის ხმა მოისმა. საშინელი სისწრაფით მოქროდა.

– შონ, სწრაფად, მატარებელი მოდის – ყვიროდა ჩემი ცოლი, თითქოს მე არ მესმოდა მისი ხმა.

ყველაფერი ისე ჩქარა ხდებოდა, აზროვნების უნარიც კი დავკარგე. მივხვდი, რომ უნდა გადმოვსულიყავით მანქანიდან, თორემ მასთან ერთად ნაგლეჯებად ვიქცეოდით.

– სწრაფად ჯილ, აქედან უნდა გადავიდეთ – ვუყვირე ჩემს ცოლს, მაგრამ ის უსაფრთხოების ღვედებს ვერ იხსნიდა. ამაზე ადრეც ჰქონია პრობლემა და ყოველთვის ვპირდებოდი, გავასწორებ–თქო.

სიგნალების ხმა უფრო და უფრო ახლოს ისმოდა. ოფლში გავიწურე. ხელები მიკანკალებდა და ვცდილობდი როგორმე დავხმარებოდი ჩემს ცოლს, მაგრამ უშედეგოდ.

მოულოდნელად უკნიდან ძლიერი მოწოლა ვიგრძენი. ვიღაც მანქანას აწვებოდა ისე ძლიერად, რომ წინ წავიწიეთ და ლიანდაგებიდან გადავედით. მატარებელმა ახლოს ჩაგვიქროლა.

– ეს როგორ გააკეთე? – მკითხა გაკვირვებულმა და შეშინებულმა ჯილმა.

– ეს მე არ გამიკეთებია – ვუთხარი გაოცებულმა და მანქანიდან გადავედი.

იქ არავინ არ იყო, დაკვირვებით მოვათვალიერე იქაურობა.

– სად არის? – იკითხა მანქანიდან ახალმა გადმოსულმა ჯილმა.

– აქ არავინ არ ჩანს.

მოულოდნელად ტყიდან ნიავმა დაუბერა და ჩურჩულის ხმა მოიტანა. მე და ჯილი ერთმანეთს მივეკარით. თითქოს მხრებზე ხელის ფრთხილი შეხება ვიგრძენით.

უკან მოვბრუნდით და ამ დროს ჯილმა დამიძახა: – შონ, შეხედე.

მანქანის უკანა მინაზე გარკვევით ეტყობოდა პატარა ხელის ანაბეჭდები, თანაც ერთი კი არა, რამდენიმე.

სისხლი ძარღვებში გამეყინა და მივხვდი რაც მოხდა. მანქანა იმ ბავშვების მოჩვენებებმა  გადაიყვანეს ლიანდაგებიდან, რომლებიც აქ დაიღუპნენ.

– წავიდეთ ჯილ – ხელი მოვხვიე ჩემს ცოლს და გზაზე გავედით”

მე და მოჩვენებები

მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან მიყვარს მისტიკა, საშიში ისტორიები და პარანორმალური მოვლენები, მე თვითონ არასდროს შევსწრებივარ ასეთ ერთ მოვლენას მაინც. სხვა საქმეა ის, როგორ გადავიტან, მაგრამ სავარაუდოდ ცნობისმოყვარეობა დასძლევს შიშს.

ბევრჯერ ყოფილა შემთხვევა, როცა მიფიქრია, რომ “რაღაც” დავინახე, ან გავიგონე, მაგრამ ყველაფერს ჰქონია ლოგიკური ახსნა, ან მე ვუძებნი ყველაფერს ახსნას, არ ვიცი.

აი მაგალითად:

1. დაახლოებით 13–14 წლის ასაკში, აღდგომების შემდეგ პერიოდში, ჩემს ოთახში იდგა პატარა ცენტრი (ახლაც დგას პრინციპში). მაშინ კომპიუტერი არ მქონდა და აქტიურად ვიყენებდი. მართალია მპ3 დისკებს არ უკრავდა, მაგრამ დიდი მონდომებით ვაგროვებდი ჩვეულებრივ სიდი დისკებს და მიხაროდა. კარგად მახსოვს, ჩემმა მეგობარმა ჩამიწერა ჩემი პირველი დისკები – რამშტაინის და ევანესენსის. ჰოდა, თემას გადაუხვიე, რატომღაც გულში ჩამრჩა ეს მომენტი. მახსოვრობა კარგი მაქვს, ძალიან მკაფიოდ ვიმახსოვრებ ყველაფერს. გამოვრთე ეს ცენტრი, წითელი ნათურა ჰქონდა ზევით და როცა გამოირთვებოდა, ნათურაც ეთიშებოდა. ნამდვილად მახსოვს გამოვრთე და ოთახიდან გავედი. თან შევხედე ჩამქრალ ნათურას. ორ წამში შემოვბრუნდი ოთახში და დავინახე ისევ ანთებული იყო ნათურა.

იმ პერიოდში მაშინებდნენ თან, აღდგომებზე სულები სახლში ბრუნდებიანო და ძალიან შემეშინდა.  გამოვრთე ჩამრთველიდან და ოთახიდან გავიქეცი 🙂 რას გაუგებ ამ ტექნიკას.

2. მეორე შემთხვევაც ტექნიკას უკავშირდება. სონი ვეგა ვისაც გაქვთ, ტელევიზორი, ალბათ იცით, როგორი საშინელი ჩართვის ხმა აქვს, ძალიან უცნაურ ხმას უშვებს. იმ პერიოდში “ზარი” იყო ძალიან პოპულარული, მე და ლიკა რამდენჯერმე ვუყურებდით ხოლმე დღეში 🙂 თან ამ ტელევიზორს ზუსთად ისეთი ხმა აქვს ჩართვისას, როგორც ზარში.

ჰოდა ეს ჩემი ძვირფასი ტელევიზორი ერთ ღამეს თავისით ჩაირთო, და თან შიშინებდა. მარტო ვიწექი ოთახში და სისხლი გამეყინა ლამის. ძლივს ავდექი, თან გეგმებს ვაწყობდი, ახლა იქიდან ის საშინელი ბავშვი რომ გადმოვიდეს,  თავში რა ჩავარტყა–თქო. მოგვიანებით მივხვდი, რომ ტაიმერი იყო დაყენებული შემთხვევით და იმიტომ ჩაირთო.

3. რაც დედაჩემი წავიდა, იმის მერე მარტო მძინავს ოთახში. რაც კიწი მოვიყვანე, იმის მერე აღარ მეშინია, მაგრამ იქამდე მქონდა რაღაც ინციდენტები. მაგალითად რამდენჯერმე მკაფიოდ გავიგე აივანზე ფეხის ხმა. ჩემი ოთახის კედელი აივანს ეურთდება.  არადა იმის რეალური ვარიანტი, რომ ვინმე სულიერი მეექვსე სართულის აივანზე გადმოძვრებოდა, მინიმალური იყო.

4. საწოლი და მისი ქვედა მხარე ხომ საერთოდ საშინელებათა ფილმების შთაგონების წყაროა, მათ შორის “ბუგიმენების” სერიების. დღემდე ვერ დავიძინებ ისე, რომ ხელი დაბლა მქონდა ჩაწეული. სულ იმის შეგრძნება მექნება, რომ ვიღაცა მწვდება და შემითრევს. ჩემი საწოლის ქვეშ ატომური სადგური იყო მოწყობილი, ინტერნეტის უამრავი ქსელი გადიოდა, ჩვენგან 6 ადამიანს ჰქონდა გადაყვანილი.  მაშინ ვერ ვხვდებოდი, ალბათ ქარში, ან როცა ისინი ეხებოდნენ ქსელს, საშინელი ხმით ხმაურობდა და მეც ძალიან მეშინოდა.

5. ისევ და ისევ ჩემი ოთახი. კარები საკეტით არ იკეტება, მაგრამ თუ კარგად მიაწექი, ისე გაიჭედება,  მეც მიჭირს ხოლმე გაღება. ერთ ღამესაც, არანაირი ქარი, ნიავიც კი არ იძვროდა, სრულიად სიწყნარეში ჩემი საგულდაგულოდ დაკეტილი კარები ისეთი სიძლიერით გაიღო, რომ ნახევარი საათი საწოლზე ვიყავი წამომჯდარი და ოთახს ვათვალიერებდი.

6. ოოო, ეს კლასიკაა 🙂 ლიკა ჩემზე ათასჯერ უფრო მშიშარაა ასეთ ამბებში და რაჭაში უზარმაზარ ოთახში მარტო ჩვენ ორს რომ გვეძინა, ეს უკვე ჰორორია 😉 გვაშინებდნენ უზარმაზარი პეპლები, რომლებიც თავზე გვაჯდებოდნენ და ამის გამო ლიკა საწოლიდანაც გადავარდა და მუხლიც იტკინა. ჰოდა, ერთ ღამესაც გვესმის ვიღაც მძიმე ქშენით როგორ ამოდის კიბეებზე. ჩვენებს ეძინათ ყველას, ჭიშკარი დაკეტილი იყო, ასე რომ იმის შანსი, ეს არსება სვერხისტესტვენი ყოფილიყო, უფრო გაიზარდა. სუნთქვაშეკრულები ვუსმენდით. ამოვიდა კიბეებზე და აივანზე დასეირნობს, თან უცნაური ქშენის ხმა ისმის. ძალიან შეგვეშინდა, მაგრამ ჯერ ხმას არ ვიღებთ. ჩუმად ვურეკავთ ბაბუამისს, რომ გამოგვხედოს, თორემ იქნება დაგვესხას თავზე ტვარი.

ამასობაში გაისმა იმის ხმა, ტვარმა როგორ მოიფხანა ყური და ტანი შეიბერტყა. მერე ღრუტუნის ხმაც გავიგეთ. გამოვიდა ბაბუამისი, მაგრამ საწყალი ღორი უკვე გაქცეული იყო.

მეტი არაფერი არ მახსენდება. არასდროს მინახავს ნამდვილი მოჩვენება, ან რამე  სუპერნატურალი. არადა უარს არ ვიტყოდი, ნორმის ფარგლებში.

თქვენ გინახავთ?