stop – რა ხდება?

მახსოვს ბავშვობაში ე.წ. მეგობრობის დღიურებში იყო ერთი ასე კითხვა “სტოპ! რა გაიგონეთ ახლა?” და როგორც ყოველთვის ყველაზე საინტერესო და სასაცილო ეს პუნქტი იყო ხოლმე. ხან ჩემი კლასელი ბიჭების სასაცილო რეპლიკები ისმოდა იმ დროს, ხან მასწავლებლების უადგილო ჩანართები, ერთი სიტყვით კარგად ვხალისობდით.

ჰოდა ახლა ამ წუთას რა ხდება ჩემს თავს, პოსტის წერის მომენტში.

ნახევარი საათია რაც ავდექი. მთელი ღამე უაზრო სიზმრებს ვხედავდი და თან ყველაფერთან ერთად საიდუმლოებით მოცულ გარემოებაში გავცივდი. სახლიდან რამდენიმე დღეა არ გავსულვარ და მოულოდნელად ცხვირში გავიჭედე.

ავდექი, ბანკში მიმავალ ბიძაჩემს ჩემი პლასტიკური ბარათი და პირადობა გავატანე. გუშინ შემთხვევით აუქციონზე პატარა მოოქროვილი კულონი 3 დოლარად შემოგვეყიდა.

ჰოდა გვაინტერესებს თუ ჩამოვა საერთოდ, ან ისეთი იქნება როგორც სურათზეა თუ არა, იმიტომ რომ ისეთი ულამაზესი ნაკეთობებია ოქროებით და ბრილიანტებით, ღირს მერე აუქციონის მოგება. რამდენიმე წუთის წინ ისეთი საქორწილო ბეჭედი გაიყიდა სამი ბრილიანტის თვლით 80 დოლარად, რომ ლამის თან წავყევი.

ახლა ვზივარ ჩემს ოთახში, ფარდები ჩამოფარებულია, არ მიყვარს ნათელი ოთახი და ყოველთვის ვაბნელებ ხოლმე. კიწის ჩვეული შემოტევები აქვს და დაქრის აქეთ–იქით. წუხელ კარადიდან ძველი რვეულები გადმომიქექა და გავუბრაზდი. მერე შეტენვა დამიწყო, ამოხტა საწოლზე, ცხვირი მიხახუნა და იმდენი იკრუტუნა, სანამ არ შევურიგდი 🙂

რაც შეეხება ხმას, ირგვლივ სრული სიჩუმეა ჩამოწოლილი, მარტო ჩემი დინამიკები ხრიალებს უაზროდ. გარედან მანქანების ხმები შემოდის. ჯანდაბა, აი რატომ არ მიყვარს გზის პირას ცხოვრება, ზაფხულში ფანჯარას ვერ ვაღებ და სიცხით ვიგუდები, მაინცდამაინც დილის 6 საათზე უზარმაზარ ტრაილერებს და ტრაქტორებს მოუნდებათ აქ გავლა და საშინელი ხმები შემოდის.

სულ ესაა… ჯერჯერობით.

თქვენთან რა ხდება?

ვთაგავ violet miss და ნათიას.

my likes-dislikes

ისევ და ისევ violet miss-მა დაწერა ძალიან საინტერესო და დიიიიიდი პოსტი ამ თემაზე და მეც როგორც ყოველთვის ურცხვად დავითაგე თავი 🙂

ჰოდა დავიწყოთ, რაც შეეხება like-ებს, აღმოჩნდა რომ ბევრ პუნქტში ვემთხვევი, მაგრამ არა ყველაში. აი ისინიც.

1. ძილი. ადამიანი ცხოვრების ნახევარს ძილში ატარებსო, ალბათ მე უფრო მეტს. სხვებისგან განსხვავებით ძალიან მტკივნეულად აღვიქვამ ამ საკითხს. თუ ძილისთვის ცოტა დრო მრჩება, ხასიათი მიფუჭდება. ვიცი, რომ მეორე დღეს ცუდ ხასიათზე ვიქნები. მინიმუმ 9–10 საათი მჭირდება ძილისთვის, მაგრამ ბევრჯერ მიძინია 12–13 საათიც.

უნივერსიტეტში სწავლის დროს ზუსტად ეს არ მიყვარდა. სპეციალურად შუადღის საათების ლექციებს ვარჩევდი. მაღვიძარა რომ რეკავდა ჩემს ტელეფონზე, ისე მეზიზღებოდა, ლამის გადამეგდო ფანჯრიდან. ამით რამდენიმე სიმღერა მოვიძულე კიდეც, რასაც ვაყენებდი გასაღვიძებლად.

მაგრამ ვერასდროს ვერ ვიძინებ შუადღით. პირველი იმიტომ, რომ ლინზების მოხსნა მეზარება, არადა ისე ვერ დაიძინებ. მეორეც, მერე საშინლად ცუდ ხასიათზე ვდგები, ისევ მეძინება და ლანდივით დავდივარ სახლში.

ერთი სიტყვით ძილი ძალიან მიყვარს.

2. საჭმელი. სახლში ჩემები ხშირად წუწუნებენ, რომ ძალიან წუნია ვარ საჭმელებში. ისეთი რაღაცეები მიყვარს, რაც ძნელი გასაკეთებელია და ხშირად არც არის სახლში. ხორცზე ვგიჟდები, შემწვარი, ჩახრაკული, მოხარშული, ქათმის თუ საქონლის, ოსტრი – ყოველდღე რომ მაჭამო არ მომბეზრდება.

ხილიდან ყველაზე ძალიან ატამი მიყვარს, მერე მოდის მარწყვი, კივი, ბანანზე მაინცდამაინც არ ვგიჟდები. ბროწეული მიყვარს კიდევ ძალიან.

მმმ, ნაყინი, განსაკუთრებით ხილის ჯემით, ან თუ სუფთა ნაყინია, მარწყვში ვთქვეფავ ხოლმე, ან ბანანს და კივს ვაჭრი.

3. წყალი მეც ნათიასი არ იყოს ძალიან მიყვარს. ცურვა სადღაც 12 წლის ასაკში ვისწავლე. ორი წელი ცურვაზეც დავდიოდი. ნაპირზე ჭყუმპალაობა არ მიყვარს, ისე შორს გავდიოდი ზღვაზე, სანაპირო დაცვა უკან მაბრუნებდა. შემიძლია საათობით ვილივლივო, განსაკუთრებით როცა ტალღებია.

4. ამაზე ადრეც დავწერე, ძალიან მიყვარს “ანგელოზების ქალაქი” ანუ ლოს–ანჯელესი. როგორ უნდა მოვკვდე ისე, რომ იქ ერთხელაც ვერ მოვხვდე და ტყეში ჩაფლული ჰოლივუდის ნიშანი ვერ დავინახო, ან გადაღებებზე მიმავალ ჩემს საყვარელ მსახიობებს ვერ შევხვდე.

5. მსახიობები ვახსენეთ, და აი ვინ მიყვარს ყველაზე ძალიან:

6. ვგიჟდები სპორტულ მანქანებზე, რბოლებზე, რალიზე და ა.შ. რატომღაც ეს მანქანა მომივიდა თვალში, რომელიც fast and furious 3 tokio drift–ის მთავარ გმირს ჰყავს ფილმში.

lotus exige ან  elise. ორივეს დიდი სიამოვნებით ვიყოლიებდი.

7. ცხოველები. ვგიჟდები ყველანაირ ცხოველზე, კატები, ძაღლები, თაგვებიც კი მიყვარს. ვერ ვუყურებ ისეთ ფილმებს, სადაც გულიმომკვლელი ისტორიებია ცხოველებზე, მაგალითად არ მიყურებია ჰაჩიკოზე, რომელიც 11 წელი პატრონს ელოდებოდა სადგურზე, იმიტომ რომ ვიცი სამუდამო ტრამვა დამრჩება 🙂

8. მიყვარს ტოქსიკური სუნები, ბენზინის, წებოს, ლაკის, ყველანაირი, ნავთის სუნიც  კი.

ჰო, კიდევ ბევრი რამე მიყვარს, რომელიც არც მახსენდება და არც ღირს ჩამოთვლა, გადავიდეთ dislike-ბზე. მსგავსი პოსტი დაწერილი მაქვს იმაზე, რა არ მიყვარს, აქ შევეცდები რამე სხვა დავამატო.

1. არ მიყვარს თევზი, არანაირი სახეობის, მაგრამ ძალიან მინდა სუშის გასინჯვა.

2. არ მიყვარს სოციალური ქსელები და არც ვარ აქტიური სტატუსების და ბმულების გაზიარებებით.

3. არ მიყვარს, როცა ჩემი კატა კნავის. მგონია რომ ამ დროს რამე აწუხებს, ან სტკივა.

4. მეც ასევე არ მიყვარს სიგარეტის სუნი, მახრჩობს. არადა ბადრი ეწევა.

5. არ მიყვარს ზამთარში ბევრი ტანსაცმელის ჩაცმა და ამის გამო ყოველთვის ვცივდები.

6. არ მიყვარს როცა მეძახიან “სოფიკოს”

7.  საშინლად არ მიყვარს მტვერსასრუტის გამოყენება. მირჩევნია სხვა რაღაცეები გავაკეთო სახლში, ვიდრე ამ საშინელი მანქანის გამოთრევა, აწყობა და ჩართვა.

პრინციპში სხვა არაფერი მახსენდება. ვთაგავ ნათიას.

მოჩვენების ანაბეჭდები

ეს ისტორია შონ სკოლერმა გამოაქვეყნა, რომელიც მისი თქმით მას და თავის ცოლს გადახდათ თავზე.

“მე და ჩემი ცოლი ჯილი მეგობრის წვეულებიდან გვიან ღამეს ვბრუნდებოდით მანქანით. მაისის მშვენიერი ღამე იდგა. მთვარე ანათებდა და ამინდიც კარგი იყო. ჩვენ მხიარულად ვლაპარაკობდით და წვეულების ამბებს განვიხილავდით. სწორედ ამ დროს მანქანამ სვლა შეაჩერა და გაჩერდა. გარეთ გავიხედე. სწორედ იმ ადგილზე ვიყავით გაჩერებული, სადაც ერთი ქუჩა მეორეს უერთდებოდა, მათ შორის კი მატარებლის ლიანდაგი გადიოდა.

გამახსენდა ძველი ტეხასური ლეგენდა, რომლის მიხედვითაც აქ სკოლის ავტობუსი მატარებელმა გაიტანა. იქ მყოფი ყველა ბავშვი გარდაიცვალა. ახლა კი მათი სულები ამ ადგილებს არ ტოვებდნენ.

რა თქმა უნდა ამ ლეგენდის არ მჯეროდა, ახლა მარტო ერთი სადარდებელი მქონდა – მატარებელი არ გამოჩენილიყო, თორემ ჩვენ ზუსტად შუა ლიანდაგებზე ვიყავით გაჩერებულები.

უშედეგოდ ვაწვებოდი გაზს, მანქანა ადგილიდან არ იძვროდა. ზუსტად ამ დროს მატარებელის ხმა მოისმა. საშინელი სისწრაფით მოქროდა.

– შონ, სწრაფად, მატარებელი მოდის – ყვიროდა ჩემი ცოლი, თითქოს მე არ მესმოდა მისი ხმა.

ყველაფერი ისე ჩქარა ხდებოდა, აზროვნების უნარიც კი დავკარგე. მივხვდი, რომ უნდა გადმოვსულიყავით მანქანიდან, თორემ მასთან ერთად ნაგლეჯებად ვიქცეოდით.

– სწრაფად ჯილ, აქედან უნდა გადავიდეთ – ვუყვირე ჩემს ცოლს, მაგრამ ის უსაფრთხოების ღვედებს ვერ იხსნიდა. ამაზე ადრეც ჰქონია პრობლემა და ყოველთვის ვპირდებოდი, გავასწორებ–თქო.

სიგნალების ხმა უფრო და უფრო ახლოს ისმოდა. ოფლში გავიწურე. ხელები მიკანკალებდა და ვცდილობდი როგორმე დავხმარებოდი ჩემს ცოლს, მაგრამ უშედეგოდ.

მოულოდნელად უკნიდან ძლიერი მოწოლა ვიგრძენი. ვიღაც მანქანას აწვებოდა ისე ძლიერად, რომ წინ წავიწიეთ და ლიანდაგებიდან გადავედით. მატარებელმა ახლოს ჩაგვიქროლა.

– ეს როგორ გააკეთე? – მკითხა გაკვირვებულმა და შეშინებულმა ჯილმა.

– ეს მე არ გამიკეთებია – ვუთხარი გაოცებულმა და მანქანიდან გადავედი.

იქ არავინ არ იყო, დაკვირვებით მოვათვალიერე იქაურობა.

– სად არის? – იკითხა მანქანიდან ახალმა გადმოსულმა ჯილმა.

– აქ არავინ არ ჩანს.

მოულოდნელად ტყიდან ნიავმა დაუბერა და ჩურჩულის ხმა მოიტანა. მე და ჯილი ერთმანეთს მივეკარით. თითქოს მხრებზე ხელის ფრთხილი შეხება ვიგრძენით.

უკან მოვბრუნდით და ამ დროს ჯილმა დამიძახა: – შონ, შეხედე.

მანქანის უკანა მინაზე გარკვევით ეტყობოდა პატარა ხელის ანაბეჭდები, თანაც ერთი კი არა, რამდენიმე.

სისხლი ძარღვებში გამეყინა და მივხვდი რაც მოხდა. მანქანა იმ ბავშვების მოჩვენებებმა  გადაიყვანეს ლიანდაგებიდან, რომლებიც აქ დაიღუპნენ.

– წავიდეთ ჯილ – ხელი მოვხვიე ჩემს ცოლს და გზაზე გავედით”

ჩემი სურვილები

გაზაფხული მოდისო და გაივსო ბლოგები ვიშლისტებით საგაზაფხულოდ. აი მეც დავფიქრდი და რამდენიმე რაღაც გამახსენდა, რაც მინდა. მატერიალური რა თქმა უნდა, თორემ სხვა ყველაფერი მაქვს 🙂 ტანსაცმელებს და ფეხსაცმელებს აღარ ჩამოვწერ, ეგენი ისედაც სულ მინდა 🙂

ჰოდა… დავიწყოთ.

1. აი ეს ულამაზესი ნივთი მინდა ძალიან ძალიან.

 

თავისუფალ დროს ასე ვერთობი, ერთგვარი ჰობია. თან კარგად გამომდის.  მაგრამ ჩემი საკერავი მანქანა ისეთი პატარაა, ისეთი, რომ სიცილით მოკვდებით.

ასეთი ლიკას გაუხარდებოდა 🙂

2.  სახლის როიალი.

ფორტეპიანო ის ადგილია, სადაც ყოველდღე დღის რაღაც მონაკვეთს ვატარებ. ამასაც ჰობი დავარქვათ. კლასიკური მუსიკა ძალიან მიყვარს. 7 წლის მანძილზე გარკვეული ტექნიკაც ჩამომიყალიბდა. დედაჩემი პიანისტია და ბავშვობიდან ამ სამყაროში ვიზრდებოდი.

ჩემი ძველი და ძალიან ასაწყობი პიანინო ვერ მაკმაყოფილებს. ეს მინდა 😦

3. კიდევ ვიდეო კარტა მინდა, რომ ჩემს საცოდავ კომპიუტერზე ის თამაშები დავაყენო, რაც მინდა, და არა მარტო ბიგ ფიშის ჟღარუნა გეიმები.

განსაკუთრებით ამ თამაშისთვის მინდა. ჩემთან მარტო ანდერგრაუნდს ქაჩავს.

კიდევ ბევრი რამე მინდა, მაგრამ ჯერ–ჯერობით სურვილები სურვილებად რჩება.

მე ვიცი რა გააკეთე გასულ ზაფხულს

ეს ლეგენდა დაახლოებით 1950 წლის შემდეგ გაჩნდა. სხვა ლეგენდებისგან განსხვავებით, მას რამდენიმე ინტერპრეტაცია არ აქვს, ყველგან ერთი და იგივე მეორდება და როგორ მისი წყარო იუწყება, ნამდვილი ამბავია.

ყველაფერი ასე დაიწყო:

(ლეგენდაში სახელები არ არის მოხსენებული)

სკოლაში ბოლო გაკვეთილის ზარი დაირეკა, ყველანი გარეთ გამოვიდნენ.

– დღეს პოლი ნახე? – ჰკითხა ჯენიმ დაქალს და პატარა სარკე მიაწოდა. სარამ ტუჩები შეიღება და თმები შეისწორა.

– ჯერ არა – უთხრა ჯენის და სარკე დაბრუნა – ისე არის ჩემზე გაგიჟებული, უჩემოდ სახლში არ წავა.

უკნიდან ფეხბურთელი ბიჭები წამოეწივნენ, თავისი სკოლის გუნდის ფორმებით. პოლიც მათთან ერთად მოდიოდა.

პოლი ფეხბურთის გუნდის კაპიტანი, ყველაზე პოპულარული ბიჭი იყო, მაღალი, ქერა თმებით, როგორც წესი ასევე სკოლის ყველაზე პოპულარულ გოგოს, სარას ხვდებოდა.

– საღამოს რა გეგმები გაქვს? – ჰკითხა სარას და ხელი გადახვია – ჩემი მანქანით გავისეირნოთ, რას იტყვი?

სარამ თავი დაუქნია და ჯენის თვალით ანიშნა, ხომ გეუბნებოდიო.

საღამოს პოლმა სარას მიაკითხა და მანქანის კარები თავაზიანად გაუღო.

– აბა, საით წავიდეთ?

– მე მაქვს ერთი კარგი იდეა.

ტყის პირას იყო ერთი ადგილი, სადაც შეყვარებულებს მანქანით უყვარდათ გაჩერება. რადიოს უსმენდნენ და ერთმანეთს ეფერებოდნენ. პოლმაც გეზი იქითკენ აიღო.

ტყეში ბნელოდა და ოდნავი ნიავი ხეებს აშრიალებდა. სარას შესცივდა. პოლმა თავისი ქურთუკი მოახურა.

რადიოდან სასიამოვნო მუსიკა ისმოდა. პოლი სარასკენ დაიხარა და აკოცა.

რადიოდან ხრიალი გაისმა და მუსიკა შეწყდა.

“ყურადღება” ისმოდა ნაწყვეტ ნაწყვეტ რადიოდან

“ადგილობრივი საგიჟეთიდან გაიქცა ფსიქიურად შეშლილი სერიული მკვლელი, რომელიც ძალიან აგრესიული და საშიშია. ცალი ხელი მაგივრად რკინის კაუჭი აქვს, თუ თვალს მოკრავთ, მაშინვე პოლიციას დაუკავშირდით”

წყვილი შეკრთა. კლინიკა ტყიდან არც ისე შორს იყო.

– პოლ – თქვა შეშინებულმა სარამ – დროზე წავიდეთ აქედან, მეშინია.

– ნუ გეშინია – გაიცინა პოლმა – აქ არავინ არაა, მაგრამ რომ დაგამშვიდო, ყველა კარებს ჩავკეტავ.

სარა ისევ კანკალებდა, პოლს კი ნერვები ეშლებოდა. როგორც იქნა სარა განმარტოვებაზე დაითანხმა, ახლა კი გეგმა ჩაშლის პირას იყო.

– მოდი ჩემთან – უთხრა გოგოს და ხელი მოხვია. გარეთ რაღაც ხმაური მოესმათ. სარამ იკივლა.

– ჩუ, გაჩუმდი – ხელი მიაფარა პირზე და ფანჯრიდან გაიხედა. ირგვლივ არაფერი ჩანდა.

– წავიდეთ აქედან – ყვიროდა სარა.

– ჯანდაბა – ჩაილაპარაკა პოლმა და მანქანის დაქოქვა დააპირა, რომ წინა მინა ჩაიმსხვრა და მთვარის შუქზე აელვარებულ რკინის კაუჭს მოკრეს თვალი.

სარა მთელი ხმით კიოდა და შველას ითხოვდა, პოლმა გაჭირვებით მოახერხა მანქანის დაძვრა და დიდი სიჩქარით დატოვა ტყე.

სარას სახლთან გაჩერდა და გადმოვიდა, რომ კარები გაეღო.  სახელურს ხელი მოავლო და სისველე იგრძნო. შიშით  დაიხედა თითებზე და სისხლი დაინახა. სახელურის მაგივრად კი რკინის კაუჭი იყო გაკეთებული. კარი გამოაღო და დაინახა თვალებგახელილი სარა, რომელიც მანქანის სავარძელს მიყუდებოდა. კაუჭი გულში ჰქონდა გაყრილი. სისხლი ღვარივით მოსდიოდა მკერდიდან.

რა ბედი ეწია პოლს ან ამ მკვლელ კაუჭს არავინ იცის, მაგრამ ამ ლეგენდამ ბევრ ფილმს დაუდო სათავე, მათ შორის საკულტო scream-ის სერიებს და  i know what you did last summer -ის ტრილოგიას.

ამ უკანასკნელის ფილმის შემქმნელებმა ლეგენდა შეცვალეს, რომ უფრო საინტერესო გაეხადათ. სიუჟეტი ასე განავითარეს. რამდენიმე მეგობარი ქალაქგარეთ მიდიოდნენ მანქანით, როცა უცნობი მამაკაცი გაიტანეს. შეშინებულმა ახალგაზრდებმა კაცი წყალში გადააგდეს და პოლიციას არ შეატყობინეს ეს ამბავი. ერთი წლის მერე მათ მოსდით შეტყობინებები, ვიღაცამ იცის ეს ამბავი და მათ მოკვლას ცდილობს. მკვლელს სახეზე ნიღაბი აქვს და ხელის მაგივრად კაუჭი.

urban legend – ჯარედ ლეტო და ტარა რიდი მთავარ როლებში

გადმოწერა

I know what you did last summer

გადმოწერა

I still know what you did last summer

გადმოწერა

სტუმრად ფანატიკოსთა სოფელში

ჩემს მანქანაში ვიჯექი და სწრაფად მივქროდი ტრასაზე. მუსიკა ხმამაღლა მქონდა აწეული და თავსაც ვაყოლებდი.

ქალაქგარეთ მივდიოდი, პატარა მოგზაურობა მოვიწყე. სრულიად მარტო. არავინ მაწუხებდა.

– თავისუფლებაა – ვღიღინებდი ჩუმად.

რაღაც გადასახვევს მივუახლოვდი, იქით საცალფეხო ბილიკი მიუყვებოდა. ჩემმა მანქანამ ამოიზმუვლა, დაიქშინა და თუხთუხით გაჩერდა.

გაოცებული გადმოვედი და შევათვალიერე. ხმამაღლა შევიგინე.  დახმარება მჭრდებოდა.

ბევრი აღარ მიფიქრია და ბილიკს გავყევი. ბილიკმა ნელ–ნელა გაუვალ ტყეში შემიყვანა, მაგრამ ტყე რამდენიმე მეტრში გასავალი გახდა და სადღაც გავედი.

ირგვლივ პატარა სოფელი იყო გაშენებული. გზაზე არანაირი ნიშანი არ ყოფილა იმის, რომ აქ დასახლება იქნებოდა, ამიტომ გაოცებული ვიყურებოდი აქეთ–იქით.

– უცხო – გამყინავი ხმით იყვირა  ერთ–ერთმა და თავზე დამახტა. წინააღმდეგობა არ გამიწევია და მორჩილად გავყევი.

შემიყვანეს დიდ ოთახში. მკაცრი სახის კაცები მაგიდებთან იყვნენ გამწკრივებულები.

– ჩვენთან უცხო ხალხს არ ვიღებთ – გამომიცხადეს – მითუმეტეს კაცებს.

– თქვენთან ცხოვრებას არც ვაპირებ, უბრალოდ მანქანა გამიფუჭდა – არ დამაცადეს დამთავრება, არც კი მომისმინეს.

– ჩვენი სოფელი მოწყვეტილი გარესამყაროდან, არავის არ ვეკონტაქტებით, მაგრამ რადგან შენ ნახე ჩვენი საცხოვრებელი, სამუდამოდ მოგიწევს აქ დარჩენა.

– რა? არა, რა მინდა აქ, სოფელი მეც მაქვს, მაგრამ წელიწადში ერთხელაც არ ჩავდივარ, გაწიეთ ბინძური ხელები…

სამმა კაცმა ხელები გამიკავა და სადღაც წამათრია, მერე ოთახში ჩამკეტეს დაცვასთან ერთად.

შუაღამისას ზარების რეკვა ატყდა. შეშინებულმა კაცებმა კარები მაგრად ჩარაზეს და კუთხეში მიიკუნჭნენ.

– რისი გეშინიათ? – გამიკვირდა.

– ზარების რეკვა რომ ისმის წითლებში ჩაცმული მონსტრები მოდიან – ამიხსნა ერთმა –  თვალებში რომ შეხედო, ყინულად იქცევი.

კარები გაიხსნა. კაცები გაიპარნენ. ჩემსკენ ორი წითელ ძონძებში ჩაცმული მონსტრი მოდიოდა.

ადგილიდან არ გავნძრეულვარ. გამეცინა. სასაცილოდ იქნევდნენ ხელებს.

– რას ჰგავხართ? ვინ ხართ საერთოდ?

გაუკვირდათ. ერთმანეთს გადახედეს და უარესი შემართებით გააგრძელეს ხელების ფარჩხვა.

– მეშინია, მეშინია… – ყალბად ვთქვი და კარებს ვეცი. სანამ აზრზე მოვიდოდნენ უკვე შორს ვიყავი.

აქოშნებული ვიდექი ჩემს მანქანასთან და ძლივს ვსუნთქავდი. ალბათ ეგონათ ვერ ვიცანი მონსტრის ფორმაში გამოწყობილი დილანდელი კაცები. არ უნდოდათ თავისი სოფელი სხვა ხალხს არეოდა და ქალაქს გაეფუჭებინა მათი ძველებური ტრადიციები, ამიტომ ხალხს აშინებდნენ, რომ არავინ წასულიყო იქიდან.

მანქანა დაიქოქა, ჩავჯექი და დავძარი. მუსიკა ჩავრთე.

– თავისუფლებააა – ვღიღინებდი ისევ, ოღონდ ამჯერად სხვა გაგებით.

მცდარი მოსახვევი

დრო უსასრულოდ გაიწელა…
სისხლიანი ხელით შუბლი მოიწმინდა და შეშლილი თვალებით გახედა გზას. ირგვლივ არავინ იყო, მხოლოდ სიბნელე და შიში, რომელიც სხეულში ჩაუსახლდა.
მძიმე ტვირთს ორივე ხელი ჩასჭიდა და გზატკეცილიდან გადაათრია. მერე იქვე ქვაზე ჩამოჯდა და თავი ხელებში ჩარგო. გონება საშინელი სისწრაფით უმუშავებდა. წვიმდა შეუჩერებლად. მსხვილმა წვეთებმა თითქმის მთლიანად ჩამორეცხეს დანაშაულის კვალი მისი ხელებიდან.
როგორც იქნა თავს ძალა დაატანა და წამოდგა. უკან დასახევი გზა აღარ იყო. მანქანამდე ძლივს მიაღწია. ფეხებს ვეღარ იმორჩილებდა. მის გონებაში ელვის სისწრაფით ცვლიდა ერთმანეთს უახლოესი წარსულის სისხლიანი კადრები. ახლა მხოლოდ იმის სურვილი ჰქონდა რაც შეიძლება მალე გასცლოდა ამ ადგილს. უკანასკნელი ძალა მოიკრიბა, მანქანა დაქოქა და დიდი სიჩქარით დაიძრა. თან გაიყოლა მისთვის უკვე მუდმივი თანამგზავრები_შიში, სიბნელე და სინდისი, რომელიც არასდროს მისცემდა მოსვენებას.

* * *
აცახცახებული ხელით ონკანი მოუშვა და თვალები დახუჭა. წყლის გრილმა ნაკადმა გამოაფხიზლა. სააბაზანოს თეთრ ფილებზე მეწამულ ნაკადად მოედინებოდა სხეულიდან ჩამორეცხილი სისხლი. გახურებული შუბლი ცივ კედელს მიაყრდნო. საშინელი დაღლილობა იგრძნო. აბაზანიდან გამოვიდა და საწოლზე მიეგდო.

* * *
ორი დღის წინ:
სიჩუმე მობილურის წკრიალმა დაარღვია.
გამოეღვიძა და ტელეფონს დასწვდა.
– გისმენთ – თქვა ნამძინარევი ხმით. მეორე მხრიდან უჩვეულო ხრიალი ისმოდა.
– გისმენთ – გაიმეორა გაღიზიანებულმა და წამოდგა.
მობილურში ქალის ხმადაბალი საუბარი გაისმა. კაცმა ფერი დაკარგა, მერე უხმოდ ჩამოიღო ტელეფონი ყურიდან და დახურა.
სასტუმრო ოთახში შევიდა და ტელევიზორი ჩართო. არ უნდოდა დღევანდელზე ეფიქრა. გადაცემას უხალისოდ მიაშტერდა. უცებ კადრები აირია და ეკრანზე წლების წინ მომხდარი ამბები გაცოცხლდა…

* * *
გოგონა მაგიდასთან იჯდა და თვალები ცრემლით ავსებოდა. ძლივს უსწორებდა მზერას გაბრაზებულ კაცს.
– ეს როგორ მოხდა? – თავს ვეღარ იკავებდა ლევანი და თვალებიდან ცეცხლს ჰყრიდა.
– მე მეგონა გაგიხარდებოდა.
– არა… – იყვირა კაცმა და ორივე მუშტი მაგიდას დაარტყა. ირგვლივ მსხდომებმა გაკვირვებით შეავლეს თვალი უცნაურ წყვილს.
– ლევან, დაწყნარდი…
გაცოფებულმა თავი ხელებში ჩარგო და კბილებში გამოსცრა.
– მე შენ ცოლად არ მოგიყვან.
ჯიბიდან ფულის დასტა ამოიღო და მაგიდაზე დაუდო.
– აბორტის ფულად გეყოფა – მიუგდო ცივად და წამოდგა, მაგიდასთან კი ატირებული და დამცირებული გოგო დატოვა…

* * *
ახლა სწორედ მან შეახსენა თავი… ძველმა ნაცნობმა, ძველმა ცოდვამ, რომელიც გულზე მუდამ მძიმე ლოდად აწვა.
ქალმა შეხვედრა დაუნიშნა, უთხრა აუცილებლი საქმე მაქვსო. მცირეოდენი იმედიც კი ჩაესახა გულში. იფიქრა, რომ შეიძლებოდა ახლა შვილი ჰყოლოდა.
– უნდა წავიდე – გადაწყვიტა ბოლოს – ეს უკანასკნელი შანსია იმისა, რომ გავიგო რა მოხდა სინამდვილეში.
კიბეები სწრაფად ჩაირბინა და მანქანა ავტოფარეხიდან გამოიყვანა.
თავში ერთმანეთის საწინააღმდეგო აზრები უტრიალებდა.
“იქნებ შურისძიება უნდა ჩემზე და იმიტომ დამიბარა ასეთ მიყრუებულ ადგილზე”
მანქანა უკვე ტრასაზე მიქროდა.
“როგორ მოვიქცე”
“არ უნდა წამოვსულიყავი”
უკვე მთელი სხეულით გრძნობდა რაღაც ცუდს და საშინელს, მაგრამ შეჩერებაც არ შეეძლო. ბოლო მოსახვევზეც შეუხვია და შორს ქალის სილუეტი დალანდა.
“მარტოა”
ბოლო იმედიც დაეკარგა იმისა, რომ უარყოფილი შვილის ნახვას შეძლებდა. ახლა მხოლოდ იმაზე ფიქრობდა, როგორ დაეღწია მისგან თავი.
ისეთი შეგრძნება ჰქონდა, თითქოს ტვინში უხილავ შანთებს უყრიდნენ.
სულ რამოდენიმე მეტრიღა აშორებდა მისგან…
კაცმა თვალები დახუჭა და მთელი ძალით დააწვა პედალს…

* * *
კიბეებს მძიმე ნაბიჯებით აუყვა. თავისი სართულიდან ხმაური მოესმა. კარის მეზობელი გაფუჭებულ საკეტს აკეთებდა.
– გამარჯობა ირაკლი – მიესალმა მეზობელს. ამ უკანასკნელს მისთვის ყურადღებაც კი არ მიუქცევია. გაოცებული ლევანი სახლში შევიდა.
“ყველა ისე იქცევა, თითქოს ვერ მამჩნევდნენ”
სახეზე ცივი წყალი შეისხა, მერე უკან გამობრუნდა ისე, რომ ონკანი არც დაუკეტავს.
საძინებელში შევიდა და გაუხდელი მიეგდო საწოლზე. საშინელი აზრები მოსვენებას არ აძლევდა. ერთ ცოდვას მეორე, უფრო საშინელი მოჰყვა. კიდევ ერთი ტვირთი უნდა ეზიდა სიცოცხლის ბოლომდე…
გაახსენდა, რომ წყალი ღია დარჩა და გიჟივით წამოხტა.
ონკანი დაკეტილი იყო, ნიჟარა კი მშრალი…

* * *
გავიდა რამოდენიმე დღე. სახლში ყოფნა აუტანელი გახდა. მოკლულზე ფიქრი არ ასვენებდა. საშინლად უნდოდა ენახა გვამს რა ბედი ეწია.
ბოლოს გადაწყვიტა მისულიყო იმ ადგილას, სადაც გვამი დატოვა. ამ აზრმა მთლიანად შეიპყრო და დაიმორჩილა. თავს ვერაფერს უხერხებდა, ვეღარაფერზე ფიქრობდა, სურდა საკუთარი თვალით ენახა თავისი დაუნდობელი საქციელის შედეგი. იცოდა უარესად გახდებოდა, მაგრამ ამ წუთას შეშლილ მაზოხისტს ჰგავდა. მზად იყო გადაეტანა ეს ტკივილი, ოღონდ სურვილი აესრულებინა.
დაბლა ჩავიდა და მანქანაში ჩაჯდა. უკვე ბინდდებოდა და საშინლად ელავდა. სარკე გაასწორა და მინა ჩამოსწია. სიამოვნებდა ცივი ჰაერი. უცებ გაახსენდა, რომ უკვე სამი დღე იყო, რაც არაფერი ეჭამა. თავი სინანულით გაიქნია. ცოტა ხანს უმოძრაოდ იჯდა, მერე ერთბაშად მიიღო გადაწყვეტილება და მანქანა დაქოქა.
რაც უფრო უახლოვდებოდა იმ ადგილს, მით უფრო მეტად იპყრობდა მღელვარება. ირგვლივ არავინ იყო, არც ერთი მგზავრი თუ ფეხით მოსიარულე. წვიმამ მთელი ძალით დაუშვა და რამოდენიმე მეტრის რადიუსში ვეღარაფერს ხედავდა.
როგორც იქნა მიუახლოვდა შესახვევს და მანქანა გააჩერა. ფრთხილად გადმოვიდა და კარები მიკეტა.
ეს ადგილი ძალიან კარგად ახსოვდა. სწორედ აქედან გადაათრია გვამი ბალახებში. სუნთქვაშეკრულმა გადასწია მცენარეები და ყურადღებით მოათვალიერა იქაურობა.
არანაირი ნიშანი იმისა, რომ აქ ცოტა ხნის წინ ვიღაცის სხეული ეგდო.
“ადგილი შემეშალა” გაიფიქრა და სიმწრით მომსკდარი ოფლი მოიწმინდა. წვიმას თავიდან ფეხებამდე დაესველებინა და ერთიანად გალუმპულიყო.
“სად იყო, სად…”
გზის მეორე მხარეს მთლიან სიგრძედ მიუყვებოდა მაღალი მესერი.
“იქნებ აქ გადავათრიე და არ მახსოვს”
მესერზე გადავიდა და აქეთ-იქით მიმოიხედა. სწორედ ამ დროს ღრუბლებიდან მთვარე გამოვიდა და გაანათა მიტოვებული ადგილი.
კაცს ძარღვებში სისხლი გაეყინა.
ეს ადგილი სასაფლაო იყო, მკვდრების სამეფო. მოჩანდა თეთრი მარმარილოს ჯვრები და ქვებიდან გაყინული სახით შესცქეროდნენ გარდაცვლილები.
ლევანი ნელ-ნელა უკან იხევდა და რაღაცას წამოედო, იყვირა და მობრუნდა. ეს იყო ყველაზე განაპირა საფლავი. კაცმა თავი ასწია და ქვას შეხედა. იქიდან ნაცნობი სახე შესცქეროდა. სახე, როემლიც მის მეხსიერებაში სამუდამოდ დარჩა.
სახელის ქვეშ გარდაცვალების წელი იყო მიწერილი.
ქალი ოთხი წლის წინ გარდაცვლილიყო…

* * *
თვალებს არ უჯერებდა. ის ოთხი წლის წინ მოკვდა, მან კი რამდენიმე დღის წინ მანქანით გაიტანა…
გონება დაძაბა და ქვაზე მიწერილ გარდაცვალების დღეს დახედა. სწორედ ის დღე იყო, როცა უკანასკნელად ნახა, რიცხვი, რომელიც არასდროს წაიშლებოდა მისი გონებიდან.
“ნუთუ თავი მოიკლა”
გაახსენდა ქალის სასოწარკვეთილი თვალები და უკან დაიხია. უნდოდა სწრაფად მოშორებოდა ამ ადგილს.
უკან მოუხედავად გაიქცა. აღარაფერი აღარ ესმოდა.
საფლავები დამთავრდა და გამოჩნდა დაღმართი. ძლივს შეიკავა თავი, რომ არ დაგორებულიყო. ნელა ჩავიდა დაბლა, თითქოს რაღაც უხილავი ძალა იზიდავდა.
შორს თვალი მოჰკრა დამტვრეულ მანქანას. ცნობისმოყვარეობამ შეიპყრო და მისი მიმართულებით წავიდა.
ფანჯარაზე სისხლის წვეთები შენიშნა. ხელის კანკალით გამოაღო კარები და თავზარდაცემულმა თვალები დახუჭა…
წინა სავარძლიდან სისხლიანი, ღიად დარჩენილი, უგრძნობი თვალებით საკუთარი თავი შესცქეროდა…

by me and qameleoni555

what is love?

ძველია, მაგრამ ისევ სასაცილო 🙂 🙂 🙂

WTF? really, what is love?