სიტუაციები ქართულ რესტორნებში

სიტუაცია #1

დარბაზში რამდენიმე მაგიდაა შევსებული. ძირითადად ფხიზელი ხალხი ზის, რომლებსაც წყნარად უნდათ დროს გატარება, მათ შორის ჩვენც. ცოტას ვსვამთ, ცოტას ვჭამთ, ბევრს ვლაპარაკობთ.

გვერდზე მაგიდაზე გამომთვრალი საზოგადოება ნებივრობს, განსაკუთრებით კი ორი ახალგაზრდა ბიჭი აქტიურობს. ლაპარაკობენ ძალიან ხმამაღლა, იქნევენ ხელებს, ყვირიან “ოეეე” “აეე” და მსგავსი.

ყოველი ახალი მუსიკის დაწყებისას ორივენი საცეკვაო მოედანს მიაშურებენ და მანჭვა გრეხით ცეკვავენ, ქალის პარტიასაც ასრულებენ და კაცისას, ერთმანეთს უშნოდ ეხახუნებიან, იგინებიან და ისევ ცეკვავენ. ძალიან გულით რომ გინდოდეს გასვლა და ცეკვა, ვერ გახვალ, შეიძლება დაგეჯახონ და გადაგაყირავონ.

მერე ხელებს იქნევენ, მოდით ყველამ ერთად ვიცეკვოთო, ჩვენ კი ინდეფერეტული სახეებით შევყურებთ.

სუფრაზე არ ჰყავთ არც ერთი სუსტი სქესის წარმომადგენელი, აქედან გამომდინარე დარბაზში გოგობეს თვალებით ჭამენ, მაგრამ მარტო არავინ არ არის.

ცოტა მოგვიანებით მთვრალი საზოგადოება ბარბაცით აკითხავთ მუსიკოსებს და სთხოვთ რომელიღაც ქართული ქალაქური სიმღერის შესრულებას. შეწუხებული მომღერალი უხსნის, რომ უკვე გვიანია და მიდიან. მცირე გარჩევების მერე ხელიხელგადახვეულები მოდიან მაგიდასთან, ასკვნიან, რომ ბენდმა “ჩემი ფეხები იცის” და თვითონ, ლაივში ყროყინებენ ამ სიმღერას, რომელიც არასდროს გამიგია და მერჩივნა არც გამეგო.

ახალგაზრდები არ ინდობენ არც მიმტანს, დაბლა აგდებენ თეფშს, რომელიც ტყდება, და მერე მორიდებულ, სასიამოვნო მიმტანს ქალს ენამოჩლექილად უხდიან ბოდიშს, “დიდი ამბავი, თეფშია რა…”ს ბლუყუნით.

შემდეგ ისინი მიდიან და სიტუაცია ცოტა წყნარდება. მაგრამ ეს დროებით.

სიტუაცია #2

სანამ საქეიფო ქართულ სიმღერებს შორის გიტარისტი ცდილობს მეტალიკას “nothing else matters” აწყობას და გაჭირვებით იღებს აკორდებს, მეორე მაგიდა, რომლებიც დარბაზის ბოლოში სხედან, შემოდის სცენაზე.

სამი-ოთხი გოგო და ამდენივე ბიჭი, მათ შორის ერთი ოდნავ შესუქებული გოგო, ძალიან მაღალ ქუსლებზე, სქინი შარვალში და წარმოუდგენლად დიდი მკერდით იქცევს ყურადღებას. აცვია ძალიან თამამი დეკოლტე და არ აცვია ბიუსჰალტერი, ან აცვია და ეს არ იგრძნობა. მისი მკერდი რბილად რომ ვთქვათ არ გამოიყურება ესთეტიურად და სტრიპტიზის იაფფასიანი მოცეკვავის შთაბეჭდილებას ტოვებს.

გიტარისტი თავს ანებებს ჯახირს და კლუბური მუსიკა ირთვება. აი აქ გამოდის ეს გოგო და იწყება რაც იწყება.

მთელი დარბაზზი ყბაჩამოვარდნილი ვუყურებთ როგორ აკეთებს სტიპტიზის და ჰიპჰოპის ძალიან უნიჭო მოძრაობებს და ძუძუები ლამისაა ჭერს მიეხეთქოს. მეგობარს ბიჭს წარმოუდგენელი მოძრაობებით უხახუნებს თავის რბილ ფორმებს და  მკერდიც რიგ-რიგობით ხტება მაისურიდან.

სანამ ეს საოცრება “შპაკატში” ჯდება და  ფეხებს იქნევს, გიტარისტს ლამისაა დორბლი მოვწმინდო. თავის ელექტრო გიტარაზე  ფანდურივით უჩხარუნებს ხელებს და თვალს არ აშორებს . დარბაზის ყველა კუთხიდან ისმის კომენტარები “ძუძუ არ ამოგივარდეს” “შენ ჯვარი გწერია რაც ამას ამაღამ მოუვა” და ა.შ.

მთავრდება მუსიკა და ამასობაში კარგად ვარ გამხიარებული. ვცდილობ ვიდეო გადავიღო, მაგრამ ნახევრად დაბნელებულ დარბაზში არაფერი ჩანს. აქა-იქა ისმის მოძღვრებებიც “სადამდე მივიდა საქართველო” ” ამის შემხედვარე შეგრცხვება რომ ქართველი ხარ” და ა.შ

ეს ყველაფერი ხდება რუსთავის ერთ-ერთ საუკეთესო რესტორანში, სადაც ძალიან კარგი მენიუ და გარემოა. ეს არ არის რესტორნის ბრალი, ეს იმ საზოგადოების ბრალია, ვინც რესტორანს ქუჩურ “ზავიდენიად” აღიქვამს და სიამოვნების მიღებაში სხვასაც უშლის ხელს.

girls night out ^^

დღეს ლიკამ მცირე ფართი მოაწყო მარტო მდედრობითი სქესისთვის, თან საახალწლო საჩუქრები გავცვალეთ, ცოტა წითელი ღვინო დავლიეთ, ბევრი ვიცინეთ და ერთი სიტყვით კარგი დრო ვატარეთ.

 

ლიკა გადარეულია ვინტაჟზე და ძველებური ტიპის სამკაულებზე, ასე რომ დაახლოებით 60-70 წლის წინანდელი კულონი ვაჩუქე.

ხშირად უნდა მოვაწყოთ ხოლმე ასეთი გერლზ ნაით აუთები ^^

რა მოხდა ახალ წელს

კარგი ახალი წელი იყო, მხიარული, ფერადი, ნაირ-ნაირი ნიღბებით, ხელოვნური თოვლით და ბევრი სურათებით.

დავიწყოთ იმით, რომ სრულიად მოულოდნელად 30-ში თავზე დამადგა ჩემი 3 წლის უნახავი მეგობარი, დიანა. ახალ წელს ჩვენთან შეხვდა და ძალიან კარგი დრო ვატარეთ. 31-ში საახალწლო შოპინგი მოვაწყეთ და განწყობის შესაქმნელად ესენი ვიყიდეთ:

All I want for christmas

წელს პირველი ახალი წელია, რომელსაც ახალ სახლში და დამოუკიდებლად შევხვდები. აქამდე თითქმის არასდროს არ მეხებოდა წინასაახალწლო სამზადისი, ჩემი მოვალეობა იყო ნაძვის ხის და სახლის მორთვა.

ახლა ყველაფერი სხვანაირადაა, და სიმართლე ითქვას მომწონს კიდეც ის, რომ ახლა ჩემზეა ყველაფერი დამოკიდებული. წინა წელსაც ვწერდი, რომ არ მიყვარს ზედმეტი ფაცი-ფუცი, რამდენიმე დღიანი წვალება, უამრავი კერძს მომზადება და როცა უკვე აღარაფრის თავი აღარ გაქვს და დაღლილი მიეგდები სკამზე, ახალი წელიც მოდის. არც ის არ მიყვარს ახალ წელს სახლის ტანსაცმელში მაგიდასთან შევხვდე, ვჭამო, ვსვა და წავიდე დასაძინებლად.

მიყვარს ახალი წელი, როგორიც არ უნდა იყოს, დღესასწაულია და იყოს დღესასწაული. მინდა გავიპრანჭო, ჩავიცვა ახალი კაბა და წავიდე მეგობრებთან ერთად დროის გასატარებლად.

 

wedding day party

ერთი თვეა რაც აქეთ ვარ და გუშინ პირველად მოგვიწია გარეთ გასვლა განსაკუთრებულ საღამოზე. ეს არ იყო მთლად ქორწილი, დაერქვა გადმოპატიჟება, მაგრამ ქორწილს აღარაფერი ეკლდა.

იქიდან გამომდინარე, რომ უნდა შემერჩია რაღაც შუალედური ჩასაცმელად, არც ძალიან გამოსასვლელი და არც ძალიან უბრალო, ასეთი რაღაც მოვიფიქრე:

ჩემი ახალი სამაჯური, რომელიც ძალიან მომწონს.

საღამოს გავემზადეთ და წავედით რესტორან სავანეში, რომელიც რუსთაველებისთვის კარგადაა ცნობილი. საშუალო დონის რესტორანია, ზედა დარბაზს არა უშავს,  სხვა რესტორნებისგან განსხვავებით მარტო ქართული საქეიფო სიმღერებით არ წაიღებენ ტვინს, თუმცა არც უიმისობა იყო და ამ დროს სკამზე მიყრდნობილი დაღლილი სახით ვუყურებდი დამკვრელებს და გულში ვფიქრობდი “კარგით რა, დავიჯერო ეს მართლა მოგწონთ?”

რა თქმა უნდა ტრადიციული სადღეგრძელოებით და განსხვავებულების ტრიალით, ამის გარეშე ხომ არ შეიძლება. სამწუხაროდ ფოტო აპარატი მალე დაჯდა და სურათების გადაღება დიდად ვერ მოვასწარით.

ყველაზე გემრიელი ნაჭერი მე შემხვდა:

ჩვენ:

ესეც ხედი სავანის აივნიდან – სასტუმრო.

ეს გაურკვეველი ლაქაც მე ვარ

და ესეც მე ვარ, ქარი მიბერავს 🙂

ვიზიტი კახეთში – მესამე და ბოლო დღე

გავეხვიე თბილ საბანში და ისე ვიყავი დაღლილი, რომ ღრმად ჩამეძინა რამდენიმე საათი. 9–ზე გამეღვიძა, მაგრამ არ ავდექი, მაიამ ბავშები გარეთ გაიყვანა და ვნებივრობდი 11–მდე საწოლში.

ნათია, მაიას და, და თიკო გვერდზე სოფელში ნათლობაზე იყვნენ წასულები, ასე რომ ცოტა არ იყოს და მოვიწყინეთ, თან ძალიან ჩამოცხა. ცოტა ხანი გარეთ ვიჯექით, ცოტა ხანი სახლში.

გარედან მომესმა “სოფო, სოფო” ყვირის მაიას ძმა განწირული ხმით. გავვარდი გარეთ, მეთქი რა ხდება და ის და თავისი ძმაკაცი ამ საოცრებას მოათრევდნენ გაჭირვებით

იმდენი ვეფერე საწყალ კატას, კიწის მონატრებები ჩავიხშე, უკმაყოფილო ხმებს უშვებდა მართალია, მაგრამ ვინ აქცევდა ყურადღებას.

გული რომ ვიჯერე, გავუშვი და გაძუნძულდა შეწუხებული.

ჰო კიდევ, სულ ტყუილად წავიღე სამი წყვილი ფეხსაცმელი, რაც იქ ვიყავი, მაიას ძმის ბარსელონას შლოპანცების მეტი არაფერი მცმია 🙂

ამასობაში დაღამდა კიდეც, მოვიდნენ დაღლილები, თიკო წავიდა დასაძინებლად, ჩვენც შესვლას ვაპირებდით უკვე, რომ მაიას ერთმა ნათელმა აზრმა გაურბინა თავში, ხვალ მაინც მიდიხარ და ამაღამ დავლიოთო.

გავაღვიძეთ თიკო, გამოვიდა ნამძინარევი სახით, დასალევი არ გვაქვს, მერე გაგვახსენდა, თემო ამბობდა, ჩაციებული არაყი მაქვსო, ხოდა ბევრი აღარც გვიფიქრია. ღამის 3 საათია.

გავედით გარეთ. მაია ბოხი ხმით იძახის “თემოო”. გადმოიხედა შეშინებულმა ბიჭმა. “ჩამოდი დაბლა” ეძახის თავის ბიძაშვილს. აუ, ეხლა სანამ ეს გაემზადება და ჩამოვა, ვიძახით ჩვენ, დღეში ასჯერ ბანაობს და სანამ გარეთ გამოვა კაი ხანი ემზადება ხოლმე.

ჩამოვიდა დაბლა, ჩვენ ვკვდებით სიცილით. მოგვცა არაყი და დაიწყო წუწუნი, ასე მალე რატომ მიდიხარო. გამოვედით ჩვენ ოთახში და დავიწყეთ დალევა.

სულ 4–5 ჭიქა შეგვხვდა, მეტი არა, ბოლომდე არც გვეყო, მაგრამ სხვა არსად აღარ გვეშოვებოდა დასალევი და გავჩერდით. მაიას ძას იქვე ეძინა. გამოვიტანეთ ფანქრები და პომადები და შუბლზე რაღაცეები დავაწერეთ. ბავშვს გაეღვიძა და შეშინებული გვიყურებდა, მაგრამ შთავაგონეთ, რომ ეს ბოროტი კოშმარი იყო და დილით აღარაფერი ეხსომებოდა.

დავაყენე მაღვიძარა 8 საათზე და დავემხე ლოგინზე.

მეორე დილით წამოვედი.

ვიზიტი კახეთში – მეორე დღე

სახლში რომ შევედით დასაძინებლად, ვიგრძენი, რომ საკმაოდ გრილოდა კი არადა ციოდა კიდეც. ჩავწექი ლოგინში და ისეთი სისქის საბანი გადავიფარე, ახლაც მიკვირს. გემრიელად გავიზმორე და ის იყო თავი ტკბილ ძილს უნდა მიმეცა, რომ მოულოდნელად ერთ ადგილზე გავიჭედე – ვეღარ ვიძინებ.

გავიდა ერთი საათი, გავიდა ორი საათი, დავხედე ტელეფონს – 3 საათია. ბავშვებს ძინავთ, ხანდახან ძილში რაღაცეებს ბოდავენ კიდეც. მაიასაც აშკარად ძინავს, ერთი მე ვწევარ თვალებგახელილი.

ავდექი სიბნელეში, ვეძებ ტელეფონის ყურთსასმენებს, ამოვიღე ჩანთიდან გაჭირვებით, ჩავწექი ისევ ლოგინში.

გავიდა კიდევ ერთი საათი და ბუნდოვანი გაურკვეველი სიზმრით ვიგრძენი, რომ ცოტა ხანი მეძინა.

ახლა თავს ახალი უბედურება დამატყდა. ღია ფანჯარასთან უამრავი ქათამი მოჯგროვდა და გამყინავი ხმით დაიწყეს კაკანი, მაგრა კაკანს კიდევ რა უჭირს, რაღაც საოცარ ხმებს გამოსცემდნენ, რომელიც პირველად გავიგე, თითქოს ახრჩობდენ და აღარც იხრჩობოდნენ.

მერე შემოუერთდათ მამალი, რომელიც ალბათ საათნახევარი საზარელი ხმით ყიოდა. დავემშვიდობე დილის ძილს და ავდექი.

დილის 8 საათი:

გავედი ეზოში, სადაც ლეღვის ჩრდილის ქვეშ საწოლი და მაგიდა დგას, ფაქტიურად სამზარეულოს როლს ასრულებს, ჩამოვჯექი საწოლზე. რატომღაც მეგონა, რომ ამ დროს მთელ სოფელს ეღვიძა, მაგრამ ისეთი სიჩუმე და სიცარიელე იყო, თავი საილენთ ჰილში მეგონა.

მაიაც ადგა, გამოვიდა, ბავშვებს საჭმელი გაუკეთა, მერე მაიას ბიძაშვილი შემოვიდა, თემო, ცოტა ხანი ის ვაწვალე. ბოლოს როცა ვნახე, პატარა ბიჭი იყო, ნერვების მომშლელი, ახლა ჩავედი და კაცი დამხვდა უკვე, დიდი კუნთებით 🙂

12 საათი

შევედი სახლში ცოტა ხნით, გარეთ ძალიან დამცხა, მაიამ ბავშვები შემოიყვანა, თემოც შემოვიდა, საწოლზე ჩამომიჯდა, ბავშვებს ვეთამაშებოდით,  დაღოღავდნენ იატაკზე და იცინოდნენ. ცოტა დრო ასე გავიყვანეთ, მერე ნარდის თამაში გადავწყვიტეთ და გავედით გარეთ.

2 საათი

თემომ კამათლები იშოვნა, თან მემუქრებოდა, აი ნახავ ეხლა როგორ მოგიგებო, მაგრამ არ გაუმართლა, 3–1 მოვუგე, მერე დაუძახეს და ცოტა ხნით გავიდა. ამასობაში მოვიდა თიკო და საწუწაოდ წავიდეთო, შემომთავაზა. ჩავედით ქუჩის ბოლოში, ყინულივით ცივი წყლით ვიწუწავეთ, ბოლომდე დავსველდით და დავუწყეთ მზის აბაზანების მისაღებ ადგილს ძებნა. ამასობაში თემოც მოსულიყო და მომაძახა, რომ მოხვალ, გავაგრძელოთო, რაზეც მე და თიკო დავწყდით სიცილით და იმის მერე სულ მეკითხებოდა, მორჩით რაც დაიწყეთო?

4 საათი

ჯერ ერთ მიტოვებულ ეზოში შევედით, მაგრამ არ მოგვეწონა, მერე გადავწყვიტეთ თემოს სახლში შევსულიყავით, რომელსაც მეორე სართულზე ვერანდასავით აქვს რაღაც და იქ დავწოლილიყავით. მაიაც იქ იყო, ავედით მეორე სართულზე და გავწექით. გვინდოდა წყნარად მიგვეღო “ზაგარი”, მაგრამ ვინ დაგაცადა. შემოგვივარდა მაიას ძმა ჩემი ტელეფონით, მოვიდა თემოც, ეჩხუბება, წამოდი დააცადე გოგოებს, ეს არ მიყვება, არც იმას უნდა წასვლა, მაგრამ მაინც ეჩხუბება, ბოლოს როგორც იქნა ორივენი წავიდნენ.

ჩემს ტელეფონში ნანახი სურათი, არც ვიცოდი თუ გვიღებდა.

დაახლოებით ერთი საათი ვიწექით, მერე ჩრდილიც მოგვადგა და ჩამოვედით. შევედი სახლში, წყალი გადავივლე, ჩავიცვი და გამოვედი.

6 საათი

მე და მაია ჩავედით მაღაზიაში, გზაში თემო შეგვხვდა, მერე ყველანი ერთად მეორე ქუჩაზე ავედით, სადაც მაიას უფროსი ბავშვი თავის დაქალს ჰყავდა წამოყვანილი და უკან წამოვიყვანეთ. უკვე ბნელოდა, ნელა მოვსეირნობდით, მოვედით ისევ ჩვენს სახლთან.

10 საათი

არც ვიცი როგორ რა მოხდა, მოიტანეს ორი გიტარა, ერთი ფანდური და ერთი დოლი. იმას გეტყვით, რომ ალბათ იმ ღამეს მთელ ქუჩას კი არადა მთელ სოფელს არ ეძინა. მოაწყეს ფოლკლორის საღამო და ღამის 3 საათამდე მიდიოდა სიმღერები. მე ისე გავიყინე, რომ მაიამ თბილი წინდები და ჟაკეტი გამომიტანა.

3 საათზე შევედით სახლში, ამ ღამეს ალბათ 3–4 საათი მაინც მეძინა.

გაგრძელება იქნება

ვიზიტი კახეთში – პირველი დღე

მოკლედ ჩამოვედი, ძალიან ვარ დაღლილი და ამ სამი დღის განმავლობაში სულ 2–3 საათი მეძინა ღამეში, მაგრამ მაინც ძალიან კმაყოფილი ვარ, ბევრი რამე მოხდა ამ სამი დღის განმავლობაში და ყველაფერს დავწერ.

დავიწყოთ 🙂

თავი პირველი – ჩასვლა

დილით 8 საათზე ავდექი, სამარშრუტო 9 საათზე გადიოდა, ერთი დიდი შავი ჩანთა მეყო ყველაფერში, ბევრი არაფერი წამიღია. ჩავჯექი, ფანჯარასთან მოვიკალათე, ნეტავ ეგ არ მექნა, რომ ჩავედი ყურს ვეღარ ვგრძნობდი.

გვერდზე და წინ სულ ბიჭები ისხდნენ. თმები გაშლილი მქონდა, დაუბერა ქარმა და თმები გაიფანტა, ყველგან დაფრინავდა. იმათაც მეტი არ უნდოდათ, ერთმანეთს აკრობდნენ და უხაროდათ.

გავცდით წნორს, დაძაბული ვუყურებდი ტრაფარეტებს, რომ ჩადუნიანი არ გამომრჩენოდა, ათასჯერ დავურეკე მაიას, მძღოლიც გაფრთხილებული მყავდა. ორი სოფელი დარჩა იქამდე, რომ მანქანა გაფუჭდა, თანაც საფუძვლიანად. ვაიმე, აი აქ დამერხა, ვფიქრობ ჩემთვის. ჩავედით ყველანი დაბლა. ისეთ ადგილზე ვართ, ირგვლივ არაფერია, მარტო გადამხმარი ყანები. ვურეკავ ლიკას. ისეთ ადგილზე ვარ, თავი “the hills have eyes”ში მგონია–თქო. კარგად მოათვალიერე, ვინმე ხომ არ გიყურებს დურბინდითო, დამცინა იმანაც.

გაკეთდა როგორც იქნა და ჩავაღწიე.

თავი მეორე – დაკარგული ვირი

მივედით სახლში, დავისვენე ცოტა, ბავშები ვნახე. პირველად ვიყავი ამ სოფელში და მაიას ბიძაშვილი ბიჭის მეტს იქ არავის ვიცნობდი. შემოვიდა მაიას მეზობელი, თიკო, რომელიც ასევე რუსთაველია. ეგ გოგო იქ რომ არ ყოფილიყო, ასეთი კმაყოფილი ვერ ჩამოვიდოდი, პირველი წუთებიდანვე მომეწონა, თითქოს მთელი ცხოვრება ვიცნობით ერთმანეთს.

გამოიცვალე და წავიდეთ ბურღზეო. რა არის ეს ბურღი წარმოდგენა არ მაქვს, მაგრამ ფაქტია, კარგად არ ჟღერდა. წავყევი მეც მორჩილად. სოფლის რამდენიმე წერტილში ჩამოდის წყალი მილებიდან, რომელსაც სასმელადაც იყენებენ და გასაგრილებლადაც. ჰოდა ვიწუწავეთ გემრიელად ყინულივით ცივი წყლით. მოვედი სახლში, ვიბანავე.

აი ბანაობაზე კიდევ ცალკეა სალაპარაკო. პირველად ვიბანავე ღია ცის ქვეშ, ე.წ. საზაფხულო აბანოში და ძალიან უხერხულად ვგრძნობდი თავს, სულ აქეთ–იქით ვიყურებოდი, ვინმე ხომ არ მოდის–თქო.

ეზოში პატარა ბაჭიები დავიჭირე და სურათები ვუღე. გული მოვიჯერე ცხოველებით. მთელი სოფლის ძაღლები მე დამდევდნენ მერე 🙂

მერე მე და მაიამ ცოტა წავიჭორავეთ და გავედი გარეთ საღამოს, გავიცანი ხალხი. ბევრი არც არავინ იყო. ამასობაში გახდა 11 საათი. გამოიარა სატვირთო მანქანით მეზობელმა, ვირი დავკარგე და ტყეში მიუბიათ, წავიდეთ, მოვიყვანოთო.  თიკომ, ამის გამოტოვება არ ღირსო და ჩამტენა მანქანაში. წავედით. ღამეა, ეს მანქანა ნელა მირიხინობს, ტყეში რამდენიმე მგელს მოვკარით თვალი, კიდევ კარგი საწყალი ვირი არ შეჭამეს.

სანამ ვირამდე მივიდოდით, პატარა მდინარეზე ბიჭებს მანქანა ჰქონდათ ჩავარდნილი და ვეღარ ამოდიოდნენ. გადმოვედით და ჩვენმა სატვირთომ ჩაიბა, მაგრამ უშედეგოდ. უკუნეთი სიბნელეა, წარმოდგენა არ მაქვს სად ვარ, სადღაც შუაგულ ტყეში, ვიყურები აქეთ–იქით, წარმოსახვის უნარი უფრო გამიძლიერდა, თანაც არა სასიკეთოდ.

დავტოვეთ ეს მანქანა და წავედით ვირის წამოსაყვანად. საწყალი, მაკე ვირი ხეზე იყო მიბმული.

აი მერე დაიწყო რაც დაიწყო, ამდენი ცხოვრებაში არ მიცინია, ლამის გული წამივიდა. ვირის ამ მანქანაში ათრევის პროცესი იყო რაღაც საოცრება. უკან, ვინც ვირთან დარჩა იმ ბიჭს ეს კაცი ეუბნებოდა,  სანამ მაგ ვირს არ დაამაკებ, მანდედან არ გამოგიშვებო და რომ წამოვედით უკნიდან ისეთი ხმები გვესმოდა, ვკვდებოდით სიცილით. ” ვაი, რას მიშვები, გადით აქედან შენი… ” ისეთი განწირული გაჰკიოდა 🙂 ვიდეო გადავიღე, მაგრამ არაფერი არ ჩანს, მარტო ხმები ისმის.

პირველი იყო დაწყებული როცა დავბრუნდით. მაიას ბავშვები უკვე დაეძინებინა და გარეთ იყო გამოსული. რამდენიმე საათი ვიჯექით და შევედით დასაძინებლად.

გაგრძელება იქნება…

წავედი :)

ჩავალაგე ჩემი ბარგი, ხვალ დილით მივდივარ, კვირას ჩამოვალ, იმედია ცოტას დავისვენებ და გავერთობი, თორემ აქ ჯერ–ჯერობით ძალიან დიდი მოწყენილობაა.

ჰო, ალბათ რომ ჩამოვალ, მომიწევს კაბაზე და სხვა საქორწილო წვრილმანებზე სირბილი, ასე რომ ვალდებული ვარ კარგად დავისვენო.

ჰო, რომ ჩამოვალ, ყველაფერს მოგიყვებით 🙂

 

გაცნობა ტელეფონით

დაახლოებით 6–7 წლის წინ, როცა არ გვქონდა კომპიუტერი და ინტერნეტი, ეგ კი არა როცა ხშირად შუქებიც არ იყო, გართობის სხვადასხვა უწყინარ ხერხებს მივმართავდით ხოლმე, მათ შორის კი ყველაზე პოპულარული ტელეფონით გაცნობა იყო.

აი მაგალითად, მე და ჩემი ორი მეგობარი როცა ვიკრიბებოდით, ძირითადად დიანას სახლში,  როგორც წესი მესამედან ჩემთან მეექვსეზე ამოსვლა გვეზარებოდა, როცა საჭორაო თემები გვითავდებოდა, ზუსტად მაშინ ერთხელ მაინც რეკავდა ტელეფონი.

თან ყველაზე საინტერესო ის იყო, რომ ხალხი, ვისაც ტელეფონზე გაცნობა უნდოდა,  არასდროს გადადიოდნენ ზღვარს, ანუ არ იყო უხამსი ხუმრობები და ინტიმური შემოთავაზებები, ყველაფერი უწყინარი გაცნობით და საუბრით შემოიფარგლებოდა.

აქედან გამომდინარე ვაღიარებ, იმ წლებში საკმაოდ ბევრი ხალხი მყავს ტელეფონით გაცნობილი, მაშინ ბევრ წყვილზე გამიგია ერთმანეთი ტელეფონით გაიცნესო და ეს არც არავის გვიკვირდა.

ერთხელ სკოლიდან რომ მოვედი, ჩანთაში ვნახე ტელეფონის ნომერი, რომელსაც ეწერა “დიჯეი”, რომელიღაც ჩემმა კლასელმა ჩამიგდო ჩანთაში. მეც როცა საქმე არაფერი მქონდა ავდექი და დავრეკე. ასე გავიცანი ჩემი ძალიან კარგი მეგობარი ბიჭი, რომელთანაც წლების განმავლობაში ვმეგობრობდი. ტელეფონში დღემდე “დიჯეი”თი მიწერია.

ეს ყველაფერი ძალიან ბანალურად და გაცვეთილი ფრაზებით იწყებოდა. იღებდი ტელეფონს. “გამარჯობა, შენი გაცნობა შეიძლება?” გეკითხებოდა  ბიჭი. ხმა და დრო თუ გაწყობდა, შენც ჰყვებოდი ლაპარაკში, ლაპარაკობდი ყველაფერზე, მუსიკაზე, სკოლაზე, როგორც უკვე ავღნიშნე ყველაფერი ეთიკის ჩარჩოებში.

ახლა ეს ყველაფერი ინტერნეტმა ჩაანაცვლა, აღარსად გამიგია ტელეფონით გაიცნოო, არადა უინტერნეტობის და უშუქობის პერიოდში ძალიან კარგი და საინტერესო გასართობი იყო.