A bad dream

                                                                                           

წამლის კოლოფიდან რამდენიმე აბი გადმოვყარე და გადავყლაპე. მერე წყალი პირდაპირ ონკანიდან დავაყოლე და სარკეში მივაშტერდი ჩემ თავს. ბოლო რაც მახსოვდა ფსიქიატრიულის თეთრი კედლები და ის აუტანელი ბრაზის გრძნობა იყო, რომელიც ვერაფრით დავიმორჩილე. ყველაფერი იწვოდა. თეთრი კედლები შავ ფერფლად იქცა. მესმოდა ისტერიული კივილი, მაგრამ ხელები ყურზე მქონდა აფარებული და ოთახის კუთხეში ვიჯექი. არ მინდოდა ასე მომხდარიყო, მაგრამ დროს უკან ვეღარ დავაბრუნებდი. მერე ვიღაცამ ხელი დამტაცა და იქიდან გამომათრია. მეტი აღარაფერი მახსოვდა…
საძინებელში რომ გავედი, ჩემი ქმარი დავინახე, რომელიც საწოლზე იჯდა და ერთ წერტილს მიშტერებოდა. ჩემთვის ყურადღება არ მოუქცევია. მეც უხმოდ ავწიე საბანი და დავწექი. თვალები დავხუჭე. ამ ბოლო დროს ისედაც დიდი პრობლემები გვქონდა ურთიერთობაში, ახლა ხომ საერთოდ. ჩვენს შორის უზარმაზარი ნაპრალი გაჩნდა. უჩვეულოდ დაღლილი ვიყავი. გვერდზე გადავბრუნდი და მაშინვე ჩამეძინა.

* * *

დიდი, ბნელი შენობის წინ ვიდექი. ჭიშკარი ღია იყო. ვიცოდი, რომ უნდა შევსულიყავი, მაგრამ შესვლა არ მინდოდა. წინააღმდეგობას ვერ გავუწევდი, ამიტომ მორჩილად ავედი კიბეებზე. ოდნავ ელავდა და ფსიქიატრიულ საავადმყოფოს ნახევრად ჩამტვრეულ კიბეებს რამდენიმე წამით ანათებდა. მოჩუქურთმებული კედლებიდან ირონიული სახეებით იყურებოდნენ ანგელოზები. შორიდან ზარების რეკვის ხმა ისმოდა. ხმა უფრო და უფრო ძლიერდებოდა.
გაოცებულმა მიმოვიხედე. ირგვლივ არც ეკლესია ჩანდა და არც სამრეკლო. ამას მნიშვნელობა არ აქვს – გავიფიქრე და კიბეებზე ბოლომდე ავედი. ხის, მძიმე კარები ბოლომდე იყო გაღებული. ფეხები მე აღარ მემორჩილებოდა.
შორიდან თითქოს ქვითინის ხმაც ჩამესმა, მაგრამ არ გავჩერებულვარ, გზა განვაგრძე. ვიცოდი სადაც მივდიოდი. ის იქ მელოდებოდა. მეორე სართულზე, თავის ოთახში. ოთახში, სადაც თეთრი კედლები და სისხლის ნაკადულები იყო.
კიბეებზე ასვლა ცოტა გამიჭირდა, რადგან რამდენიმე ასული გველი ერთად მიიკლაკნებოდა. ზიზღით ვაბიჯებდი მათ სლიპინა სხეულებს. ფეხი მიცურავდა, მაგრამ არ ვჩერდებოდა და წინ მივიწევდი.
როგორც იქნა მოვრჩი კიბეებს და გრძელ დერეფანს გავუყევი. ყველა პალატის კარები ჩაკეტილი იყო, მაგრამ პაციენტებს კედლებიდან თავი ჰქონდათ გამოყოფილი და ინტერესით აღსავსე თვალებით იყურებოდნენ. საშინელი სანახავები იყვნენ კედელიდან გამოზრდილი ცარიელი თავები.
აი ისიც. მისი პალატა. მოვედი. არ მინდოდა მასთან შესვლა, მაგრამ გაქცევა გამოსავალი არ იყო. ეს უნდა გამეკეთებინა. ჭრიალის ხმა შემომესმა ყურებთან, მაგრამ ყურადღება არ მიმიქცევია, კარს ხელი ვკარი და შევედი.
ის ზურგით იჯდა ფანჯარასთან, სავარძელში. გრძელი, შავი თმები უკან ჰქონდა ჩამოშლილი. მელოდებოდა, ვიცოდი. გაბრაზებული რომ იყო ისეც ვიცოდი და შიშით ვკანკალებდი.
კაბაზე დავიხედე. გრძელი, თეთრი კაბა მეცვა. კაბას ლამაზი, ხელით ნაქარგი ორნამენტები ჰქონდა. ეს ჩემი კაბა არ იყო. მხუთავდა და მახრჩობდა. მინდოდა ზედ შემომეხია, მაგრამ ნაჭერი ცოცხალი ადამიანივით მეკრობოდა და განძრევის საშუალებას არ მაძლევდა.
_ ჩემია _ დაიჩურჩულა იმან და შემობრუნდა. თვალების ფოსოები ცარიელი ჰქონდა და იქიდან პატარა, წვრილი გველები მოსრიალებდნენ.
_ გაიხადე, ჩემია – იკივლა საშინელი ხმით და ხელები ჩემსკენ გამოიშვირა. საშინელი სიმხურვალე ვიგრძენი და მეც ვიკივლე.

* * *
ოფლში გაწურულს გამომეღვიძა. ჰაერი არ მყოფნიდა. გვერდზე გადმოვბრუნდი და ოფლი ხელისგულით მოვიწმინდე. გული ისევ მიცემდა.
ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს ეს პირველად არ მინახავს. თითქოს გაწყვეტილი სერიის მეორე ნაწილს ვუყურებდი. ყველაფერი ისე უცნაურად მეცნობოდა…
ძილს ვეღარ გავაგრძელებდი. ავდექი და გარეთ გავედი. ისევ უჰაერობას ვგრძნობდი. არადა სასიამოვნო, ღამის გრილი ნიავი ქროდა.
ჩემ ქმარს ჩვენს საძინებელში ეძინა. ჩუმად შევაღე კარები, საბანი ავწიე და მივეხუტე. უცნაურად შეკრთა, მაგრამ არ გაუღვიძია, ღრმად ამოისუნთქა და თავი ჩემსკენ გადმოაბრუნა. სახეზე ფრთხილად მოვეფერე. არ მინდოდა გაეღვიძა. ისედაც ბევრი ინერვიულა ამ ბოლო დროს.
სააბაზანოში რომ გავედი, უკვე ის კაბა მეცვა. სუნთქვა შემეკრა. ონკანი მოვუშვი და სახეზე წყალი შევისხი. ისევ ჩავარდნები მაქვს მეხსიერებაში. ან წამლების ბრალია. საიდან მაქვს ეს კაბა? როდის ჩავიცვი? ალბათ ფსიქიატრიულიდან გამომყვა, ან იქ ჩამაცვა ვინმემ, ჯანდაბა, რატომ არ მახსოვს?
ასეთი შემთხვევა ადრეც მქონია, მაგრამ მაშინ სახლიდან გავიპარე და დიდი რაოდენობით დავლიე აბები, დილით კი სახლიდან რამდენიმე ათეულ კილომეტრში გამეღვიძა პარკში. თავზე ბაიკერის ჩაფხუტი მეკეთა და დახეული ტყავის ქურთუკი მეცვა. მერე დავასკვენი, რომ ვინმე წვერებიან ბაიკერს წავყევი მოტოციკლით სამოგზაუროდ.
მაგრამ ეს წარსულში, ახლა ასეთი რამ არ მოხდებოდა. ამოვიოხრე და ისევ დასაძინებლად დავწექი. კოშმარები ახალი არ იყო ჩემთვის. ხანდახან ვერც კი ვხვდებოდი, როდის მეძინა და როდის მეღვიძა, ამასაც გადავიტანდი.

* * *

უზარმაზარი სარკის წინ ვიდექი. ისევ ის თეთრი კაბა მეცვა უცნაური სიმბოლოებით. თმები ძველებურ სტილზე მქონდა შეკრული. ოთახი ყვავილებით იყო სავსე. ეს ქორწილი იყო, ოღონდ ჩემი არა, კარგად მახსოვდა, ჩემს ქორწილში თანამედროვე, ძალიან ლამაზი კაბა მეცვა, და არა ეს, წინა საუკუნის.
მაინც კმაყოფილებით აღსავსე ვტრიალებდი სარკის წინ, თმებს ვისწორებდი და საკუთარი გამოსახულებით ვტკბებოდი, სანამ სარკის ზედაპირი არ გაშავდა და იქიდან გველებმა არ დაიწყეს გადმოცოცება. უკან დავიწიე და ვიკივლე. სარკეში ის გამოჩნდა.
_ დამიბრუნე _ დაიჩურჩულა ხრინწიანი ხმით და ხელი გამომიწოდა _ ჩემია, ჩემი ქორწილი, ჩემი კაბა, ჩემი ცხოვრება…
გამწარებული ვცდილობდი კაბა გამეხადა და მისთვის მიმეგდო, მაგრამ სუნთქვა მეკროდა და ვეღარ ვინძრეოდი. საშინელი გრძნობა იყო, უმწეობის, უიმედობის და ყინულივით ცივი შიშის…
– უნდა გავიღვიძო – ვუმეორებდი ჩემს თავს. ის უკვე კაბის ბოლოზე მექაჩებოდა სისხლიანი ხელებით და ლაქებს ამჩნევდა. ცოტაც და მეც იქ შემათრევდა, სადაც თვითონ იყო. ბოლოჯერ გავიბრძოლე და ამჯერად გამოვფხიზლდი.
ზარების რეკვის ხმა ისევ ყურში ჩამესმოდა, ოღონდ ვიცოდი, რომ სიზმრიდან იყო გადმოყოლილი.
_ უნდა ვკითხო _ ვთქვი ხმამაღლა და კაბაზე დავიხედე. ის კაბა იყო, ამდენი ხანი სიზმარში რომ მტანჯავდა, თეთრი, ლამაზი, მაგრამ ძველებური – უნდა ვკითხო, ეცოდინება.
საძინებლის კარები ფრთხილად შევაღე. ჩემ ქმარს ისევ ეძინა, ოღონდ კედლის მხარეს იყო გადაბრუნებული. დილამდე ვეღარ მოვიცდიდი, უნდა მეკითხა.
_ გაიღვიძე _ ფრთხილად შევავლე ხელი მხარზე. ვიცოდი ასე ადვილად არ გაიღვიძებდა. დილით მაღვიძარის ხმა არასდროს აღვიძებდა, სანამ მე არ დავუყვირებდი, ადექი ბოლო-ბოლო თქო.
_ საქმე მაქვს, გაიღვიძე – ვუთხარი ალერსიანად. არ მინდოდა შეშინებოდა. ჩემი ქმარი გადმობრუნდა. თვალები ისევ დახუჭული ჰქონდა.
_ გისმენ _ მითხრა ნამძინარევი ხმით.
_ შეიძლება უცნაურად მოგეჩვენოს, მაგრამ უნდა გკითხო… ეს კაბა საიდან მაქვს? არ მახსოვს, ვერაფრით ვერ ვიხსენებ, რატომ მაცვია? ოღონდ არ მკითხო წამლებს თუ სვამო… რა თქმა უნდა ვსვამ.
ამჯერად ჩემმა ქმარმა თვალები გაახილა და მომაშტერდა, მერე იდაყვებზე წამოიწია და საშინელი ხმით დაიყვირა. შევხტი და საძინებლიდან გამოვვარდი. სააბაზანოში შევვარდი და სარკეში ჩავიხედე. რა მომივიდა? რა დაინახა? ასე მაშინ ყვიროდა ორივე ვენა რომ გადავიჭერი და სისხლისგან ვიცლებოდი. მაგრამ მაშინ ხომ გადამარჩინა, ახლა რისი ეშინია?
ჩემი თავი შევათვალიერე. არაფერიც არ მჭირდა. ეს მაგან უნდა დალიოს წამლები, მე ყველაფერი რიგზე მაქვს.
სახეზე რაღაც ამაცოცდა. ხელი მოვისვი. არაფერი იყო.

* * *
კლაუსტროფობია არასდროს მქონდა, მაგრამ ამ ბოლო დროს ჩაკეტილი სივრცე არ მსიამოვნებდა, ვიგრძენი. ხალხის ხმაურიც მაღიზიანებდა. მინდოდა ყურებზე ხელი მომეჭირა და ისე ვწოლილიყავი. ასეთი პრობლემები გარდატეხის ასაკში დამეწყო. ჩემი საუკეთესო მეგობარი მაზოხისტს მეძახდა, როცა ხედავდა როგორ მსიამოვნებდა ჩემი თავისთვის ტკივილის მიყენება, მაგრამ მაზოხისტი არ ვიყავი. მიყვარდა ის პატარ-პატარა შრამები და ნაკაწრები, ჩემი იყო, ჩემი შემადგენელი ნაწილი. დროთა განმავლობაში პრობლემებმა იმატა. იმატა წამლების რაოდენობამაც ჩემს თაროზე, მაგრამ…
ოთახის ბნელი კუთხეებიდან, ფანჯრებიდან, ყველა წერტილიდან გველები მოცოცავდნენ და კაბაზე მეხვეოდნენ. ცოტა ხანში უსიამოვნო სუნიც ვიგრძენი. მთელი ოთახები დავიარე, ყველა კუთხე-კუნჭული შევამოწმე, სანამ არ მივხვდი, რომ ეს სუნი ჩემგან მოდიოდა და მერე უცებ ყველაფერს მივხვდი.

* * *

რამდენიმე ღამის შემდეგ ისევ შევედი საძინებელში, უკვე ძალიან დაღლილი და გამოუძინებელი. ჩემი ქმარი უხეშად შევაჯანჯღარე.
_ ვისი კაბა მაცვია? _ ვუყვირე გაბრაზებულმა. ის შეხტა და სახეზე ხელები აიფარა, მერე ტირილი დაიწყო.
_ ვისი კაბა მაცვია? _ გავუმეორე უფრო მშვიდად.
_ ხანძრის დროს ყველაფერი დაიწვა… შენი ყველა ნივთი და ტანსაცმელი… ეგ კაბა დამკრძალავ ბიუროში ჩაგაცვეს… _ მითხრა გაბზარული ხმით და საბანი თავზე მოიხვია.
_ ეს კაბა დამკრძალავი ბიუროს უფროსის ცოლს თავის ქორწილში ეცვა. იცი რაც უნდა ქნა _ ვუთხარი და ოთახიდან გამოვედი. ის აღარ მითქვამს, რომ მოუვიდა იმ ქალს თავის ქორწილში, თორემ საწყალი ჩემი ქმარი სულ დაკარგავდა გონებას.
* * *

ვწევარ ახლა ისევ ჩემს ოთხკუთხედ, ბნელ საწოლში და ველოდები ჩემს ქმარს, რომელიც აუცილებლად მოვა ნიჩბით ხელში, ამ საშინელ კაბას გამხდის და იმ რამდენიმე გველსაც ნახავს, აქ რომ შემოძვრნენ და კომფორტულად მოკალათდნენ ჩემს დამწვარ სხეულზე. მერე კოშმარებიც დასრულდება.
დასასრული

რეისი #97

ეს ამბავი მაშინ მოხდა, როცა 16–17  წლის ვიყავი.  სკოლიდან მოსული უსაქმურობის გამო მამაჩემის ავტოფარეხში ძველ ნივთებში ვიქექებოდი და რამე საინტერესოს ვეძებდი. მამა ყოფილი პილოტი იყო და ავტოფარეხში რას აღარ ნახავდით – ძველ გადამცემებს, რადიოს, ათასგვარ მექანიზმს თუ გამოუსადეგარ ნივთს.

ჩემი ყურადღება ძველმა რაციამ მიიქცია. მე და ჩემი მეგობარი ხშირად ვერთობოდით ხოლმე რაციებით. ის გვერდითა სახლში ცხოვრობდა და როცა ღამით დასალევად გვინდოდა ხოლმე გაპარვა, ამით ვუკავშირდებოდით ერთმანეთს.

რაცია ძალიან ძველი იყო, დაჟანგული. ღილაკს თითი დავაჭირე და ყურთან მივიტანე. ჩემდა გასაკვირად იქიდან შიშინი და ხრიალი მოისმა. დაკვირვებით შევათვალიერე და ისევ დავაჭირე თითი. შიშინი გაძლიერდა და ბოლოს ყურისწამღებ ხმაურად იქცა.  შეშინებულმა ხელი გავუშვი და გამოვედი.

გავიდა რამდენიმე დღე. მამამ ხელსაწყოების ამოტანა მთხოვა ავტოფარეხიდან. შუქი არ იყო და სანამ მე ფანრით ხელსაწყოების ყუთს ვთხოვდი, რაცია თავისით ჩაირთო. გაისმა კაცის ხმა.

“დანიშნულების ადგილს მივაღწიეთ, უკვე გვირაბში შევდივართ”

არ გამკვირვებია, ალბათ რომელიმე რადიოს სიხშირე დაიჭირა–თქო გავიფიქრე. რაცია ისევ ახრიალდა.

სახლში ასულმა მამას ვუთხარი, რაცია ჩართულია და ვიღაც კაცი ლაპარაკობს თქო. მამამ თქვა ეს შეუძლებელია, რადგან რაცია დაახლოებით 20 წელია აღარ მუშაობდა და ვერც რადიოს სიხშირეებს ვერ დაიჭერდა. მერე კი ისეთი რაღაც თქვა, რამაც ძარღვებში სისხლი გამიყინა.

” ეს რაცია რეის #97–ს ეკუთვნოდა, რომელმაც 20 წლის წინ კატასტროფა განიცადა. ეკიპაჟის არც ერთი წევრი არ გადარჩენილა”

იმ დღის მერე დაწყევლილ რაციას ახლოსაც არ გავკარებივარ.

,

უფროსი და

ყოველთვის ვოცნებობდი მყოლოდა უფროსი და, ვისთანაც ვითამაშებდი, ჩემს სათამაშოებს გავუყოფდი, სკოლაში ერთად ვივლიდით, ერთმანეთს საიდუმლოებებს გავანდობდით, ამიტომ როცა დედამ და მამამ სარა მოიყვანეს, უბედნიერესი ვიყავი.

ის ისეთი საყვარელი იყო, ისეთი ლამაზი. თავიდან ძალიან ბევრს ტიროდა, ხან ისე ძლიერად, რომ ღამეებს გვათენებინებდა. ჯერ ჩვენს საწოლში იწვა, მაგრამ მერე მამიკომ და დედიკომ გადაწყვიტეს მისთვის ცალკე საწოლი გაეკეთებინათ. საწოლს მოაჯირები გაუკეთეს, რომ სარა საწოლიდან არ გადმოვარნილიყო.

ხშირად მივდიოდი და ვუყურებდი. როცა არ ტიროდა, ის უბრალოდ იწვა და ჭერს უყურებდა ჩუმად. მამამ მისთვის ბასრი საგნების მიცემა ამიკრძალა, თავის თავისთვის რომ არ დაეშავებინა რამე. პირველი კვირა სარას ხელები დაბმული ჰქონდა, როგორც დედიკო ამბობდა, ამით ვიცავდით, რომ გაუაზრებლად სახე არ დაეკაწრა. რამდენჯერმე ჩემი სათამაშოები შევთავაზე, მაგრამ არ აიღო და ისევ ტირილი დაიწყო. როგორც ჩანს დიდად არ მოსწონდა.

შემდეგ კვირას მე სკოლაში წავედი, მაგრამ სარა არა. დედამ მითხრა, რომ მისთვის ჯერ ადრე იყო. სკოლიდან დაბრუნებული ყოველთვის მივდიოდი მის საწოლთან და ვუყვებოდი დღის განმავლობაში რა ხდებოდა, ვხატავდი სურათებს და ვჩუქნიდი.

არასდროს დამავიწყდება ის დღე, როცა სკოლიდან დავბრუნდი და სარა თავის საწოლში არ დამხვდა. დედა სამზარეულოში იჯდა და სიგარეტს ეწეოდა. მე ვკითხე თუ სად იყო სარა, მან მიპასუხა – სარა წავიდა. სად წავიდა, უნდა მოვძებნოთ დედა – ვუთხარი მე. სარა სამუდამოდ წავიდა, აღარ დაბრუნდება, ის ახლა სამოთხეშია – თქვა დედამ და ტირილი დაიწყო. ამის მერე არც დედას და არც მამას მის შესახებ არაფერი არ უთქვამთ.

ერთ დღესაც, როცა დედას გავყევი ფოსტის გასაგზავნათ, პოლიციის განყოფილებაში შევიარეთ. კედელზე გაკრული იყო სურათი, სადაც სარა ვიცანი, ისეთივე ლამაზი, როგორც მაშინ, რომ მოიყვანეს.

“სარა ვინფილდი, 16 წლის, სახლიდან გავიდა და აღარ დაბრუნებულა. თუ გაქვთ ინფორმაცია მის შესახებ, დაუკავშირდით პოლიციას”

წითელი სამაჯური

bolo operaciac warmatebiT daasrula da saoperaciodan gamovida. saaTs daxeda, Ramis 2 saaTi xdeboda. saavadmyofoSi uCveulo siCume iyo Camowolili, pacientebis umetesobas eZinaT, eqTnebic arsad Candnen.

devidi warmatebuli qirurgi iyo, erT-erTi yvelaze cnobili qalaqSi, dRis ganrigi yovelTvis gadatvirTuli hqonda operaciebiT. iSviaTad, rom pacienti ver gadarCeniliyo, magram Tu es moxdeboda, mas xelze wiTel saxvevs ukeTebdnen, sadac aRniSnuli iyo misi piradi informacia da gadahyavdaT morgSi, romelic saavadmyofos qveda nawilSi mdebareobda.

kabinetSi erTi Wiqa yava dalia, magram Saqari versad naxa, misi asistentic arsad Canda, arada wesiT dRes unda emorigeva.

derefanSi kvlav siCume iyo, Suqebi mkrTalad anaTebda cariel sivrces. gaaxsenda guSin daRupul pacientze sabuTebi unda Seevso morgSi da liftis Rilaks TiTi miaWira.

lifti xmauriT daiZra da gaiRo. liftSi mxolod erTi axalgazrda qali iyo.

“madloba RmerTs, am ramdenime saaTis ganmavlobaSi erTi adamiani mainc Semxvda” gaifiqra gunebaSi da liftSi Sevida.

– romel sarTulze gnebavT? – Taviazianad hkiTxa qirurgma qals.

– morgSi – gauRima qalma. lamazi qali iyo, cecxliviT wiTuri TmebiT da mwvane TvalebiT. yvelaze bolo Rilaks daaWira TiTi da lifti daiZra. am xnis ganmavlobaSi ramdenime fraza gacvales da erTmaneTs gauRimes kidec.

lifti isev xmauriT gaCerda da nela gaiRo. karebTan TeTr perangSi gamowyobili kaci idga fermkrTali saxiT da CaSavebuli TvalebiT. kacma liftisken gadmodga ramdenime nabiji, magram qirurgma saswrafod miaWira xeli da karebi daixura.

– es ratom gaakeTeT? – hkiTxa gaocebulma qalma.

– dainaxeT xelze wiTeli samajuri? amas mxolod im SemTxvevaSi vukeTebT pacients, Tu is gardaicvala – upasuxa ferwasulma devidma da isev mexuTe sarTulis Rilaks miaWira.

– amas gulisxmobT? – hkiTxa qalma da xeli aswia, sadac mkafiod Canda sisxliviT wiTeli saxvevi.

lifti daiZra.

ჩემი უმცროსი, აუტანელი ძმა

ჩემს ძმას ჩარლი ჰქვია. ამ საღამოს მე ის ჭაში ჩავაგდე. მესმოდა როგორ ბუყბუყებდა მისი ფილტვებიდან ამომავალი ჰაერის ბოლო ნაკადი.  რამდენიმე წუთი ბოროტი სიამოვნებით ვუყურებდი მის პატარა, მოფართხალე სხეულს, მაგრამ მერე ყველაფერი აირია. დედამ მოირბინა ჩარლის ყვირილზე და ჭიდან ამოათრიეს. დედა ტიროდა, რადგან ეგონა, რომ ჩარლი მოკვდა, მაგრამ ის ცოცხალი იყო და თავსაც მშვენივრად გრძნობდა. საღამოს, ძილის წინ მარწყვის კექსიც აჭამეს, თან ტიროდნენ და ეფერებოდნენ, მამამ ისიც თქვა, ჩარლიმ ალბათ ეს სპეციალურად გააკეთაო და თან თავზე ეფერებოდა.

ჩარლიმ თქვა, რომ ფეხი დაუცდა, ჩემზე არაფერი უთქვამს. კიდევ კარგი, თორემ ამას უარესი შედეგი მოჰყვებოდა. მიხვდა ვისთანაც ჰქონდა საქმე. მე ყურადღებას აღარავინ მაქცევდა, ყველანი მას ევლებოდნენ თავზე.

მეორე დღეს ჩუმად შევედი მის საძინებელში და კისერზე თოკი შემოვახვიე. ჩარლი ტირილით გაიქცა მშობლების ოთახში და შესჩივლა, რომ მისი დახრჩობა მინდოდა, მაგრამ დედამ და მამამ დატუქსეს და უთხრეს, ჩემთვის ასეთი რამე აღარ დაებრალებინა. იმ საღამოს არც კექსი მისცეს. საბრალო ჩარლი, ახლა მაინც არ იყო მისი ბრალი არაფერი.

იმ საღამოს დედას სამჯერ ვთხოვე ჩემთვის ნამცხვარი მოეცა, მაგრამ ყურადღება არც მომაქცია, თითქოს არც ესმოდა ჩემი. მგონი მიხვდა ჩარლი მე რომ ჩავაგდე ჭაში.

აქამდე ყველაფერი კარგად იყო, მე და ჩარლი კარგად ვუგებდით ერთმანეთს, როცა დედიკო მას მანქანას ყიდულობდა, ჩემთვის ყოველთვის მოჰქონდა თოჯინა, ყოველთვის ერთნაირ ყურადღებას გვაქცევდა ორივეს, მაგრამ ერთი თვის წინ ყველაფერი შეიცვალა, მშობლებმა გადამიყვარეს, მთელი ყურადღება ჩემს ძმას მიაქციეს და მე ზედაც აღარ მიყურებდნენ. ჩარლიც აუტანელი გახდა, სულ ცუდ ხასიათზე იყო და აღარ მეთამაშებოდა. როცა ოთახში შევდიოდი, ის გადიოდა და მერიდებოდა.

ერთ საღამოსაც გამომიცხადა, რომ ის, დედა და მამა ზღვის სანაპიროზე მიდიოდნენ დასასვენებლად, მე კი არ მივყავდით.  ამან სულ გამაგიჟა და გადავწყვიტე ჩარლი სამუდამოდ მომეშორებინა თავიდან, რადგან მშობლებს ნელ-ნელა ვკარგავდი.

ახლა ღამის თორმეტი საათია, ჩარლის რამდენი ხანია სძინავს, მშობლების საძინებელშიც ჩაქრა შუქი.  ახლა კი ჩარლის ყვირილის საშუალებას ნამდვილად აღარ მივცემ, თოკს მოვუჭერ კისერზე და როცა სუნთქვას შეწყვეტს, ოთახიდან გამოვალ. დედა და მამა მის გარეშე წავლენ დასასვენებლად, და როცა ისინი დატოვებენ სახლს, მე დავბრუნდები ბაღის ბოლოში, იმ საშინელ თეთრ ყუთში, სადაც ერთი თვის წინ დამმარხეს.

ტყუპები

ძველი ესპანური ლეგენდა, რომელიც ძალიან პოპულარულია ესპანურენოვან ქვეყნებში.

ესპანეთის ერთ-ერთ დაბაში დაქორწინებული წყვილი ცხოვრობდა. პატარა, ლამაზი სახლი თავისი მწვანე ბაღით, წყნარი, სუფთა ქუჩა და მშვიდი გარემო, ამ სიმშვიდეს მარტო ტყუპი გოგონები არღვევდნენ, რომლებიც არასდროს იღლებოდნენ თამაშით. ერთმანეთი ძალიან უყვარდათ და დაშორებას ვერ იტანდნენ.

ერთ დღეს დედამ გადაწყვიტა მაღაზიაში წასულიყო რძის და პურის საყიდლად, მაგრამ გოგონების მარტო დატოვება არ უნდოდა სახლში, ლამაზად ჩააცვა და თან წაიყვანა. მაღაზია დაბის ცენტრალურ ადგილზე იყო, სადაც დიდი გზატკეცილი უნდა გადაეჭრათ. სანამ დედა ბავშებისთვის ხელის ჩაკიდებას მოასწრებდა, ისინი ხელიდან დაუსხლტდნენ და გზაზე გადაირბინეს. შემოსახვევიდან გამოვარდნილმა დიდმა სატვირთომ გაჩერება ვეღარ მოასწრო და საშინელი კივილის ხმამ იქაურობა შეძრა. სატვირთოს გავლის შემდეგ ასფალტზე ორი დიდი სისხლიანი ლაქა ემჩნეოდა.

ქალი საშინელ დეპრესიაში ჩავარდა. წლების განმავლობაში იმეორებდა, რომ ეს მისი ბრალი იყო, ქმარი ცდილობდა მის დამშვიდებას, მაგრამ არაფერი გამოსდიოდა.

კიდევ რამდენიმე წლის მერე ქალი დაორსულდა. წყვილს ძალიან გაუკვირდა, როცა ექიმებმა უთხრეს, რომ ისინი ისევ ტყუპებს ელოდებოდნენ. ისევ გოგონები გაჩნდნენ.

დედას სიცოცხლის ხალისი დაუბრუნდა, გარდაცვლილ გოგონებზე ხმას არ იღებდნენ, თითქოს ისინი არც არსებობდნენ. არ სურდათ წარსულის გახსენება, მათ ისევ ორი მშვენიერი ტყუპი გოგონა ეყოლათ, ეს ხომ ღმერთის საჩუქარი იყო.

ერთ დღეს დედამ კვლავ გადაწყვიტა მაღაზიაში წასვლა და გოგონებიც თან წაიყვანა. როცა იმ ავადსახსენებელ გადასასვლელს მიუახლოვდნენ, დედამ მაგრად ჩასჭიდა გოგონებს ხელი, რომ არ გასხლტომოდნენ, მათ კი გაიცინეს და ერთხმად უთხრეს:

” დედა, არ არის საჭირო ჩვენი დაჭერა, არ ვაპირებთ რომ კიდევ ერთხელ მოვკვდეთ”

აკრძალული და საიდუმლო რეცეპტები +16

– კიდევ ორი პორცია საფირმო კერძი – მიმტანმა მზარეულს შეკვეთა მისცა და სხვა მაგიდისკენ გაემართა. ისევე როგორც ყოველთვის მაგიდები სავსე იყო.

მთავარი შეფ–მზარეული, ჩანგ–სანი, ნამდვილი სენსაცია იყო მდიდრული რესტორნისთვის. ჯადოსნური ხელი ჰქონდა, საოცარ კერძებს ამზადებდა, ხალხი რამდენიმე თვით ადრე ეწერებოდა, რომ აქ მოხვედრილიყვნენ და ჩანგის განთქმული საჭმელი გაესინჯათ.

ახალგზარდა, ენერგიით სავსე მზარეული ძალ–ღონეს არ იშურებდა იმისთვის, რომ თავის საქმეში სრულყოფილებას მიეღწია, ყოველდღე ახალ რეცეპტებს იგონებდა და მუდმივად ახლის ძიებაში იყო.

მიმტანმა ჩანგს მოახსენა, რომ პირველ მაგიდასთან წყვილს მისი ნახვა უნდოდათ. ჩანგმა ხელები შეიწმინდა და გარეთ გავიდა.

ჭაღარაშერეული კაცი და ახალგაზრდა, ლამაზი ქალი დაკვირვებით უყურებდნენ მზარეულს.

– რა გნებავთ? ბევრი დრო არ მაქვს.

– სპეციალური შეკვეთა მინდა მოგცეთ – უთხრა კაცმა და პატარა ყუთი გახსნა. იქ იშვიათი ჯიშის წითელი თევზი იდო, რომელიც აღარ იშოვებოდა ჩინეთში.

–  სანჯინი – აღმოხდა გაკვირვებულ ჩანგს.

– დიახ, ისაა, ეს თევზი მხოლოდ ერთი რეცეპტით მზადდება, დანარჩენ შემთხვევაში სასიკვდილოა.

ჩანგმა ყუთი აიღო.

– 10 წუთში მზად იქნება.

თევზი წვრილ ნაჭრებად დაჭრა, ფქვილში ამოავლო, სპეციალური სანელებლები შეურია, კვერცხის გული ამოავლო და ორთქლში გააჩერა, მერე შეწვა და ბოსტნეულთან ერთად მიართვა წყვილს.

– ძალიან კარგი – თქვა მამაკაცმა. მან და მისმა თანამგზავრმა რესტორანი ისე დატოვა, თევზი არ გაუსინჯავთ.

დღის ბოლოს შანგს მიმტანმა გოგონამ პატარა კონვერტი გადასცა, რომელზეც ეწერა “ჰუგო ლაუერი”, უკან კი მონოგრამა იყო გამოსახული, რომლის დანახვაზეც ჩანგს სუნთქვა შეეკრა.

– შინ–ტანის საიდუმლო წიგნი…

შთამომავლობიდან მოდიოდა ლეგენდები საიდუმლო რეცეპტების წიგნ შინ–ტანზე, რომელშიც ისეთი რეცეპტები იყო შეტანილი, რომელიც ყველა მზარეულს არ შეეძლო ეხილა, არათუ დაემზადებინა.

არავინ იცოდა, მართლა არსებობდა ეს წიგნი თუ  გამოგონილი იყო, მაგრამ ყველა მზარეულის ოცნება სწორედ ამ წიგნს უკავშრდებოდა.

მეორე დღეს გარეთ ჰუგოს მანქანა დახვდა. არც დაფიქრებულა, ისე ჩაჯდა. ჰუგომ ძველი და ფურცლებგაყვითლებული წიგნი მიაწოდა.

– შინ–ტანის საიდუმლო რეცეპტები, ყველა კულინარის ოცნება – უთხრა ჰუგომ – ერთი საღამოთი მინდა დაგიქირავო,  რომ ამ წიგნიდან  მოამზადო ერთი კერძი, რომელსაც მე და ჩემ მეგობრებს მოგვართმევ ჩვენს ვილაში. თანახმა ხართ?

როგორ შეეძლო ამაზე უარი ეთქვა?

მეორე დღეს უკვე ჰუგოს სახლში იყო და წიგნს დაჩერებოდა. როგორც იქნა ხელის კანკალით გადაშალა და დაიწყო კითხვა.

შუბლზე ოფლი მოასკდა, გვერდებს შლიდა და თვალებს არ უჯერებდა – ერთი მეორეზე საშინელი სურათები ცვლიდა ერთმანეთს.

შინ–ტანის რეცეპტების საიდუმლო იმაში მდგომარეობდა, რომ მისი ყველა კერძი ადამიანის ხორცით მზადდებოდა.

ჰუგოს მიერ არჩეული კერძი კი მთლიანი ადამიანის მოხარშულ, გამოშიგნულ და სუნელებით შეზავებულ სხეულს წარმოადგენდა.

ჩანგმა გაქცევა სცადა, მაგრამ ჰუგოს ყველა გზა მოჭრილი ჰქონდა. ან ეს კერძი უნდა დაემზადებინა, ან მოკვდებოდა.

სარეცეპტე მასალად კი ახალგაზრდა გოგო იყო დამწყვდეული სარდაფში, რომლისგანაც გემრიელი და ნოყიერი კერძი დამზადდებოდა.

– დროა – უთხრა ჰუგომ და ჩანგი სარდაფში ჩაიყვანა, სადაც ყველანაირი საჭირო მასალა იყო გამზადებული, მათ შორის უზარმაზარი ქვაბიც, რომელშიც გოგო უნდა მოეხარშა ცოცხლად.

ზევით ათ კაციანი კომპანია იყო შეკრებილი, რომლებიც ამ უცნაურ სადილს დიდი ინტერესით ელოდებოდნენ.

– ჯერ არასასურველი ორგანოებისგან უნდა გაასუფთავო – უთხრა ჰუგომ – დაიწყე ინტიმური ადგილებით.

– რეცეპტი უკვე წაკითხული მაქვს – უპასუხა მზარეულმა და დანა აიღო.

*    *   *

ჩანგი უზარმაზარი დანით ასუფთავებდა სხეულს შინაგანი ორგანოებისგან და თავს ძლივს იკავებდა გული არ არეოდა. ხახვი დაჭრა,  ნიორი დანაყა, გულ–ღვიძლის სოუსი გაამზადა.

ცოტა ხანში სასადილო ოთახში უზარმაზარი ლანგარი შეაგორა. შეკრებილი საზოგადოება ტაშით შეხვდა შეფ–მზარეულს.

– მინდა მოგახსენოთ, რომ ბატონმა ჰუგომ გადაწყვიტა თავისი წვლილი შეეტანა ამ კერძის შექმნაში, რათა თქვენთვის ესიამოვნებინა – განაცხადა ჩანგმა და ლანგარს თავი მოხადა, სადაც გემრიელად შემწვარი და მოხრაკული ჰუგო იწვა გემრიელი სოუსებით და დელიკატესებით.

სანამ დაინტერესებული საზოგადოება თეფშებით და ჩანგლებით გაინაწილებდა ჰუგოს სხეულს, ჩანგმა წიგნთან ერთად დატოვა სახლი.

*   *   *

ბუხარში ერთმანეთის მიყოლებით იწვოდა უძველესი წიგნის გაყვითლებული ფურცლები. ის საშინელი საიდუმლო, რომელსაც ინახავდა, მასთან ერთად ქრებოდა.

რიდლი სკოტის და შოუ თაიმის ერთობლივი ნამუშევარი, ტელე სერიები “შიმშილი” მეოთხე ეპიზოდი – შინ–ტანის საიდუმლო

უყურეთ:

13 საფეხური

– დროა საშიში ისტორიები მოვყვეთ – თქვა კელიმ და ცეცხლს ხელები მიუშვირა გასათბობად.

– ხომ ხედავ შენს ისტორიებზე აღარც გვეცინება – გაეხუმრა კრისი.

– ვიცი და ამიტომაც აღარ გიყვებით ხოლმე, ახლა თქვენ მოიფიქრეთ რამე.

– სხვათაშორის – თავი წამოყო ჯეისონმა – ჩემმა დეიდაშვილმა მომიყვა საინტერესო ისტორია, თან თავისი თქმით მართალი ამბავია. ეს ისტორია თავის ქალაქში ყველა მაცხოვრებელმა იცის და მგონი სჯერათ კიდეც.

– რომელი ქალაქი?

– მალტბაი, ჩვენს მეზობლად.

– აბა მოყევი – ლივმა ზეფირი მიუშვირა კოცონს შესაწვავად და მოსასმენად მოემზადა.

– როგორც ამბობენ, სანამ ეს ქალაქი დასახლდებოდა, ტერიტორია მთლიანად ტყით იყო დაფარული, თანაც ისეთ გაუვალი ტყიით, რომ იქ ადამიანს არ შეეღწია. გვერდზე დასახლებებში მცხოვრები მოსახლეობა ხშირად ამბობდა, რომ იქიდან უცნაური ხმები ისმოდა, მაგრამ ამ ყველაფერს გარეულ ცხოველებს მიაწერდნენ. 1887 წელს ტყე გაჩეხეს და მალტბაი გააშენეს.

ქალაქის ბოლოს ხალხმა ძველი საფლავები იპოვნა, რომელიც მათ მოსვლამდე იყო გაკეთებული. უცნაურია ვინ დაასაფლავეს შუაგულ ტყეში.

დროთა განმავლობაში გაჩნდა ლეგენდა ცამეტი საფეხურის შესახებ. ერთ ერთ საფლავს, რომელსაც შიგნით აკლდამა ჰქონდა გაკეთებული, მიწაში ჩასასვლელი 13 კიბე ჰქონდა, რომელსაც ლეგენდის მიხედვით ჯოჯოხეთში ჩაჰყავდა იქ ჩამსვლელი ადამიანი. ბნელი კიბეები პირდაპირი გზა იყო მიწისქვეშეთა სამყაროსკენ.

თუ შეძლებდი და ბოლო საფეხურამდე ჩახვიდოდი, ჯოჯოხეთის გამოსახულებას მოკრავდი თვალს. ეს იყო პორტალი, რომელიც მიწისქვეშეთს დედამიწასთან აკავშირებდა.

იმასაც ამბობენ, რომ ცამეტი კიბის დაბლა ხის უბრალო სკამი დგას. თუ ამ სკამზე დაჯექი, ეს იმას ნიშნავს, რომ სული ეშმაკს მიჰყიდე და უკვე ჯოჯხეთს ეკუთვნი. ასე რომ იქიდან დაბრუნებას ვეღარასდროს ვეღარ შეძლებ.

ჯონმა ისიც მითხრა, რომ მისი რამდენიმე მეგობარი ნამყოფი იყო იქ, მაგრამ სამი საფეხურის მეტი ვერ გაბედეს ჩასვლა, რადგან ფანრის შუქზე კიბეებს დასასრული არ უჩანდა – ჯეისონმა ეშმაკურად მოჭუტა თვალები და დაამატა – საინტერესოა არა?

ისტორია მართლაც საინტერესო იყო, შეიძლება თქვას საშიშიც.

– არ მჯერა – თქვა კრისმა და თავი გაიქნია – ზღაპარია. შენს დეიდაშვილს უთხარი საშინელებათა კინოების ყურებას მოეშვას.

– მოდი წავიდეთ, რამდენიმე საათის სავალია – წამოაყენა წინადადება კელიმ, რომელიც გატაცებული იყო ქალაქური ლეგენდებით.

– ჰო მართლა, უიქენდზე წავიდეთ, მამაჩემის მანქანას წამოვიყვან. ჯოჯოხეთში თუ არ მოვხვდით, ცოტას მაინც გავერთობით.

*    *    *

– დიდი შანსია ვერ მივაგნოთ, ყველა კი ვერ პოულობს ამ საფლავს – ამბობდა  ჯეისონი და ანთებული ფანრით მეგობრებს წინ მიუძღოდა. ტომმა გზა ასწავლა, მაგრამ თვითონ არ გამოყვათ, საქმეები მოიმიზეზა.

მალტბაის სასაფლაოზე ბნელოდა. მეჩხერად იყო ჩამწკრივებული ძველი საფლავები. გულდასმით ათვალიერებდნენ თვითოეულ მათგანს.

– ეს რა არის? აქ მოდით – დაიყვირა კრისმა და ფანარი ჩაანათა აკლდამას.

– აკლდამა, წესით ეს უნდა იყოს.

მძიმე კარები ოდნავ ღია იყო დატოვებული, როგორც ჩანს ცნობისმოყვარე ხალხი ხშირად აკითხავდა ამ ადგილს.

კიბეები. აი ისინიც. სიბნელეში ბოლო არ უჩანდათ. კრისმა ჩაანათა ფანრით, მაგრამ დაბლა არაფერი გამოჩნდა.

აკლდამაში ისეთი ცუდი აურა იყო დაგუბებული,  რომ ლივმა ვერ გაუძლო და გარეთ გავარდა.

– ჰმ – ჩაილაპარაკა ჯეისონმა – როგორც ვატყობ მარტო მომიწევს ჩასვლა, რომ პატარა მშიშრებს დავუმტკიცო ჯოჯოხეთის არსებობა.

– ფრთხილად – ჩაილაპარაკა კრისმა და უკან დაიხია.

ჯეისონმა ღრმად ამოისუნთქა და პირველ კიბეზე ჩადგა ფეხი. არაფერი განსაკუთრებული. ჩავიდა მეორე საფეხურზეც.

– აბა, უკვე იქ ხარ? – მიაძახა კრისმა. კელის ფხუკუნი აუტყდა.

ჩავიდა მესამე საფეხურზე და ისევ არაფერი.

უკვე თამამად მიაყოლა რამდენიმე საფეხური და მეექვსე კიბეეზე უკვე გაშეშდა. მოულოდნელი სიცივე იგრძნო, თითქოს ათასმა ქარმა ერთად დაუბერა და ძვლები გაუყინა.

გაუბედავად ჩადგა კიდევ ერთი საფეხური. სკეპტიციზმი უკვალოდ გაქრა და მისი ადგილი შიშმა დაიკავა.

მერვე საფეხურზე ფანარი ჩაუქრა და შორიდან უცნაური ხმები მოესმა. იფიქრა ზევიდან მაშინებენო და გზა გააგრძელა. მეცხე, მეათე,  მეთერთმეტე… მოეჩვენა თითქოს სიბნელეში ლანდები გაკრთა. რაღაც ექაჩებოდა თავისკენ, უკან შებრუნების საშუალებას არ აძლევდა. უდიდესმა და დაუძლეველმა ცნობისმოყვარეობამ შეიპყრო.

მეთორმეტე კიბეზე ყველაფერი განათდა და ცეცხლის ენები გამოჩნდა. განუწყვეტელი გუგუნის ხმა ისმოდა, თითქოს დედამიწის შუაგულში იყო მოხვედრილი. თვალები დახუჭა და მეცამეტე კიბეზეც ჩავიდა…

ჯეისონი მეექვსე კიბიდან უკვე აღარ ჩანდა და ზევით დარჩენილი მეგობრები პანიკამ შეიპყრო. დაბლა ჩასვლა ვერავინ გაბედა. ჯესონი იქიდან აღარასდროს დაბრუნებულა.

მომდევნო დღეებში მალტბაის მოსახლეობამ 13 საფეხური ცემენტით ამოავსო და აკლდამა ჩაკეტა. იმის მერე პორტალი აღარ გაღებულა.

(მალტბაი, დასახლება ვაშინგტონში,  რომლის სასფლაოც მოჩვენებებითაა ცნობილი და დაწყევლილ ადგილად მოიხსენიება. 13 საფეხური ნამდვილი ქალაქური ლეგენდაა, რომელიც მრავალი წლის განმავლობაში არსებობს)

 

ოჯახური ფოტო

– დედა, ფოტოგრაფი უკვე აქაა – გასძახა ლუსიმ დედას და სარკეში თმები შეისწორა.

– ჩამოიყვანეთ მონიკა დაბლა, ახლავე მოვალ – უპასუხა ქალმა და ცხვირსახოცით ცრემლები შეიმშრალა.

მონიკა სულ რაღაც ექვსი წლის იყო, მაგრამ უკვე სასიკვდილო დიაგნოზი დაუდგინეს ექიმებმა. სამი თვე – ეს დროღა ჰქონდა დარჩენილი ოჯახთან გასატარებლად.

ოჯახმა ძლივს გადაიტანა ეს ამბავი და ნელ-ნელა ეგუებოდნენ. დედამ გადაწყვიტა საერთო ფოტო გადაეღოთ, რომ მისი გოგონა სამუდამოდ ასეთი დარჩენილიყო მის მეხსიერებაში, როგორიც ახლა.

მონიკა საწოლზე იჯდა.წითელი კაბა ეცვა. უფროსმა დამ ხელი მოჰკიდა, რომ აეყენებინა.

– მე თვითონ – უთხრა ბავშვმა და წამოდგა.

” ხანდახან მაშინებს” გადაულაპარაკა ლუსიმ მეორე დას “როგორი ცივია…”

ფოტოგრაფმა გადაიღო ოჯახური ფოტო და წავიდა. სამი თვის მერე მონიკა გარდაიცვალა.

სურათი დედამ გაადიდებინა და ბუხრის თავზე დაკიდა. თვალმოუშორებლად უყურებდა ხოლმე უმცროს ქალიშვილს და ტიროდა.

რამდენიმე თვის მერე უცნაური რაღაც შენიშნა სურათზე, თითქოს მონიკას სახე იცვლებოდა და მოძრაობდა, თანაც საშინელ გამომეტყველებას იღებდა. ამ ყველაფერს მის გარდა ვერავინ ამჩნევდა.

ოჯახის წევრებმა სცადეს ფსიქოლოგის მოყვანა, მაგრამ ქალს არაფრის გაგება არ უნდოდა. ჩამოხსნა სურათი და მედიუმთან წავიდა.

– ძალიან ვწუხვარ – უთხრა მედიუმმა – რომ ამის თქმა მიწევს, მაგრამ სამწუხაროდ თქვენი ქალიშვილი ჯოჯოხეთში მოხვდა…

თეთრი სიკვდილი

ყველაფერი ძალიან სწრაფად მოხდა, ისე სწრაფად, რომ ვერ მოვასწარი გამეგო რა ხდება. არ ვიცი უნდა დავიჯერო თუ არა, ან საერთოდ კიდევ სრულ ჭკუაზე ვარ თუ შევიშალე, მაგრამ ის ვიცი, რომ ახლა შეიძლება უკანასკნელ წუთებს ვითვლი სიცოცხლის, ამიტომ ყველაფერი უნდა მოვყვე.

ამ წუთას მე და ჩემი უახლოესი მეგობარი ჩემს სახლში ვართ, მე კომპიუტერთან ვზივარ და ვწერ, მაგრამ ხელები საშინლად მიკანკალებს. ჯესი ნერვიულად დადის ოთახებში და სიგარეტს სიგარეტზე ეწევა. ისევ ჯობია ყველაფრის მოყოლა თავიდან დავიწყო.

დღეს დილით კარებზე საშინელი ბრახუნი ატყდა. შეშინებულმა გავაღე და  დავინახე ჯესი. სახლში შემოვარდა და კარები მაგრად ჩაკეტა.

– რა ხდება? – ვიკითხე ნამძინარევი სახით და უკან გავყევი.

– არ დაიჯერებ – მითხრა – მაგრამ მოგიწევს, ყველაფერი უნდა მოგიყვე, არ მინდა მარტო ვიყო.

– კი ბატონო, გისმენ – ვუთხარი და ჩამოვჯექი, რა ვიცოდი, რომ ასე ვინანებდი.

ჯესი რამდენიმე დღეა რაც მექსიკიდან ჩამოვიდა, იქ თავის შორეულ ნათესავებთან ერთი თვე გაატარა შვებულებაში. ყველაფერი კი ერთ კვირის წინ დაიწყო, როცა პატარა ჰოსპიტალში, სადაც მისი ბიძაშვილი მუშაობდა, ერთი კაცი შემოვარდა.

რაღაცას ძალიან შეეშინებინა, ესპანურად ყვიროდა გაურკვეველ სიტყვებს და აქეთ–იქით გიჟივით იყურებოდა. სკამზე დასვეს, წყალი დაალევინეს და ჰკითხეს, რამ შეაშინა ასე.

– თეთრი სიკვდილი… La Muerto Blanco – ბუტბუტებდა კაცი დამტვრეული ინგლისურით – გადამდებია… არასდროს ნებდება… ყოველთვის იღებს თავისას…

ჯესის ბიძაშვილი ჩაეკითხა, თუ რა იყო ეს თეთრი სიკვდილი, რამე ეპიდემია თუ დაავადება.

– თეთრი სიკვდილი… ცივია როგორც ყინული… სულია, რომელსაც უნდა, რომ მის შესახებ არავინ გაიგოს… უნდა რომ საბოლოოდ მოიპოვოს სიმშვიდე, მაგრამ ვერ ახერხებს… და სანამ ერთმა ადამიანმა მაინც იცის მისი არსებობის შესახებ, არ ისვენებს… სადაც არ უნდა იყო მაინც მოგაკითხავს და მაშინ გაიგებ მის კაკუნს კარებზე…

ახლა, როცა უკვე მოგიყევი, ეს წყევლა შენზე გადმოვიდა, მე კი საშინელი სიკვდილი მელის…

სანამ ჯესის ბიძაშვილი აზრზე მოსვლას მოასწრებდა, კაცი ჰოსპიტალიდან გაიქცა. მისი დამტვრეული ინგლისურით ბევრი ვერაფერი გაიგო, მაგრამ რაც გაიგო, იქიდან ცხადია არაფერი დაუჯერებია.

მეორე დღეს პოლიციამ დარეკა. უცნობი მამაკაცი საშინელი ჭრილობებით დაღუპული ნახეს ჰოსპიტალთან ახლოს.

ბიძაშვილმა ჯესის დაურეკა და ყველაფერი მოუყვა. ორივეს გაეცინათ ამ წყევლაზე და ყველაფერი შეშლილის ავადმყოფურ აზრებს დააბრალეს, მაგრამ მეორე დღეს ჯესიმ თავისი ნათესავი სახლში იპოვნა მკვდარი.

– შევედი თუ არა სახლში, მაშინვე ვიგრძენი – მიყვებოდა ჯესი – უცნაური სიცივე იდგა. ის დაბლა იწვა, ყველგან სისხლი იყო. უცებ კარებზე ფრთხილი კაკუნი გაისმა. ძარღვებში სისხლი გამეყინა. ის იყო, თეთრი სიკვდილი… ჩემთვის მოვიდა…

– ოხ ჯეს – ვუთხარი და ავდექი – მეტი ვერაფერი მოიფიქრე ჩემს შესაშინებლად? თეთრი სიკვდილი?

– ახლა ეს ამბავი შენც იცი… შენთვისაც მოვა…

შემოსასვლელ კარებზე კაკუნი მოისმა. სუნთქვა შეგვეკრა.

– ის არის – ხელი მტაცა ჯესიმ – არასდროს არ ჩერდება, ყველგან გიპოვნის…

კაკუნი გაძლიერდა და ბრახუნად იქცა. ცოტაც და კარები შემოიმტვრეოდა. ადგილზე გაყინულები შევცქეროდით კარებს.

საათზე მეტი გავიდა, მაგრამ არაფერი მომხდარა. ჩვენი შეშინება უნდა. ვნატრობ, რომ ჯესი არასდროს გამეცნო, რომ მექსიკაში მომკვდარიყო, ეს საშინელი ამბავი რომ არ მოეყოლა ჩემთვის…

კაკუნი არ წყდება, ხან იმატებს, ხან იკლებს, მაგრამ ვგრძნობ ჩვენი საათები დათვლილია. ვწუხვარ, რომ გაიძულეთ ეს ამბავი წაგეკითხათ,  მოგიყევით თეთრ სიკვდილზე, რადგან ახლა, როცა იცით მისი არსებობის შესახებ, ის მოვა თქვენთან…