უფროსი და

ყოველთვის ვოცნებობდი მყოლოდა უფროსი და, ვისთანაც ვითამაშებდი, ჩემს სათამაშოებს გავუყოფდი, სკოლაში ერთად ვივლიდით, ერთმანეთს საიდუმლოებებს გავანდობდით, ამიტომ როცა დედამ და მამამ სარა მოიყვანეს, უბედნიერესი ვიყავი.

ის ისეთი საყვარელი იყო, ისეთი ლამაზი. თავიდან ძალიან ბევრს ტიროდა, ხან ისე ძლიერად, რომ ღამეებს გვათენებინებდა. ჯერ ჩვენს საწოლში იწვა, მაგრამ მერე მამიკომ და დედიკომ გადაწყვიტეს მისთვის ცალკე საწოლი გაეკეთებინათ. საწოლს მოაჯირები გაუკეთეს, რომ სარა საწოლიდან არ გადმოვარნილიყო.

ხშირად მივდიოდი და ვუყურებდი. როცა არ ტიროდა, ის უბრალოდ იწვა და ჭერს უყურებდა ჩუმად. მამამ მისთვის ბასრი საგნების მიცემა ამიკრძალა, თავის თავისთვის რომ არ დაეშავებინა რამე. პირველი კვირა სარას ხელები დაბმული ჰქონდა, როგორც დედიკო ამბობდა, ამით ვიცავდით, რომ გაუაზრებლად სახე არ დაეკაწრა. რამდენჯერმე ჩემი სათამაშოები შევთავაზე, მაგრამ არ აიღო და ისევ ტირილი დაიწყო. როგორც ჩანს დიდად არ მოსწონდა.

შემდეგ კვირას მე სკოლაში წავედი, მაგრამ სარა არა. დედამ მითხრა, რომ მისთვის ჯერ ადრე იყო. სკოლიდან დაბრუნებული ყოველთვის მივდიოდი მის საწოლთან და ვუყვებოდი დღის განმავლობაში რა ხდებოდა, ვხატავდი სურათებს და ვჩუქნიდი.

არასდროს დამავიწყდება ის დღე, როცა სკოლიდან დავბრუნდი და სარა თავის საწოლში არ დამხვდა. დედა სამზარეულოში იჯდა და სიგარეტს ეწეოდა. მე ვკითხე თუ სად იყო სარა, მან მიპასუხა – სარა წავიდა. სად წავიდა, უნდა მოვძებნოთ დედა – ვუთხარი მე. სარა სამუდამოდ წავიდა, აღარ დაბრუნდება, ის ახლა სამოთხეშია – თქვა დედამ და ტირილი დაიწყო. ამის მერე არც დედას და არც მამას მის შესახებ არაფერი არ უთქვამთ.

ერთ დღესაც, როცა დედას გავყევი ფოსტის გასაგზავნათ, პოლიციის განყოფილებაში შევიარეთ. კედელზე გაკრული იყო სურათი, სადაც სარა ვიცანი, ისეთივე ლამაზი, როგორც მაშინ, რომ მოიყვანეს.

“სარა ვინფილდი, 16 წლის, სახლიდან გავიდა და აღარ დაბრუნებულა. თუ გაქვთ ინფორმაცია მის შესახებ, დაუკავშირდით პოლიციას”