წინა საკეისრო დღიურები

დარჩა სულ რაღაც ერთი დღე და საკუთარი ფეხით, გამზადებული ჩანთით და საბუთებით წავალ დიდ შენობაში, სადაც წეროებს ბავშვები მოყავთ. ყველაზე საოცარი ის არის, რომ საკესროს დღე, რომელიც ექიმმა დანიშნა,  ჩვენი ქორწინების წლისთავს ემთხვევა. ამაზე დიდ საჩუქარს ჩემს ქმარს ალბათ ვერ გავუკეთებდი.

რაც შეეხება წინა საკეისრო განცდებს და ნერვიულობებს, ვარ ოლიმპიური სიმშვიდით, ალბათ ძნელი დასაჯერებელია, მაგრამ მართლა არ ვნერვიულობ, დაახლოებით ვიცი წინასწარ რაც მელის და იმიტომ, დეტალებში შევისწავლე სპინალური გაუმტკივარება, ვუყურე ვიდეოებს, ფორუმებზე წავიკითხე ათასი თემა და გვერდი, თან ჩემი მეანი ისეთი მშვიდია, რომ ძალაუნებურად მისი სიმშვიდე შენც გედება, ისე აუბრალოებს მთელ პროცესს, ნერვიულობის შეგრცხვება კიდეც.

მე რაც შემეხება, მთელმა ცხრა თვემ ისე ჩაიარა არც გამიგია, თავი-ბოლო 6 კილომდე მაქვს მომატებული, ჯერ ვერ გამიაზრებია რა ხდება, დედობრივი ინსტინქტები არასდროს ყოფილა ჩემში, ვერც ზღაპრები ვუკითხე და ვერც სიმღერები ვუმღერე, მაგრამ იმედია ყველაფერი შეიცვლება.

ჩემს ირგვლივ ყველა ნერვიულობს, ჩემი ქმარი ყოველღამე ისე მეხუტება ლამის დამახრჩოს, მე ვამშვიდებ აქეთ ყველას, არც პირველი ვარ და არც უკანასკნელი, ვისაც ამ პროცესის გადატანა მოუწევს, მით უმეტეს რომ ყველაფერი გეგმიურია და ნორმის ფარგლებში.

ესეც ჩემი გოგოსთვის:

ასე რომ წარმატებები მისურვეთ.