მოწყენილობა ოლიმპოს მთაზე

ოლიმპოს მთაზე ღმერთები იყვნენ შეკრებილები. მოწყენილობისგან აღარ იცოდნენ რა ეკეთებინათ. ჰერა წინდებს ქსოვდა, ზევსი ტახტზე იწვა და ამთქნარებდა, აპოლონი კი სევდიანად იქნევდა ფეხებს.

– რითი გავერთოთ? – იკითხა აფროდიტემ, ყველაზე მოუსვენარმა და კეკლუცმა ქალღმერთმა.

– ვიომოთ – წამოაყენა წინადადება არესმა.

პოსეიდონი წყლიდან ამოვიდა. სველი საცვალი ზედ მიკრობოდა. სამკაპათი წყლის ლოკოკინები დაეჭირა და გემრიელად ჭამდა. ისიც ზევსის გვერდით მოკალათდა და ნექტარი დააყოლა.

– ხომ არ წაგვენადირა? – იკითხა არტემიდემ.

– ამდენ ლაპარაკს ჯობია მკერდი დამალო – შეუბღვირა ზევსმა –  ერთი ცალი რომ გიჩანს რა უბედურებაა, ან ორივე გამოაჩინე, ან სულ დამალე.

– ჰერაკლეა მოსული და შემოვუშვა? – იკითხა  ჰერმესმა და ეშმაკურად მოჭუტა თვალები.

– მოიცა კაცო რა უნდა შემოუშვა, რაც კი რამე დავავალე ყველაფერი შეასრულა, ახალი ვერაფერი მომიფიქრებია… გაუშვი უკან.

გაისმა ჭიხვინის ხმა და ცეცხლოვანმა პეგასმა ჰადესი მოიყვანა მიწისქვეშა სამყაროდან.

– რამ შეგაწუხა ძმაო, რატომ გვესტუმრე? – იკითხა ზევსმა.

ჰადესმა შეიგინა და პეგასს გზის ფული გადაუხადა.

– პერსეფონეს ვეჩხუბე.

– ცოლი გაჩმორებს ძმაო? – ჩაიხითხითეს ზევსმა და პოსეიდონმა.

– აეეეე – წიხლით შემოხსნა კარები დიონისემ – ვცეკვავთ ყველა, მთელი ოლიმპო თუხთუხებს – ბანცალ ბანცალით შემოვიდა და ხელები გაშალა.

– აუ ეს ისევ მთვრალია – ნაზი ხმით თქვა აპოლონმა და ლამაზად გაქლიბულ ფრჩხილებზე დაიხედა – ნუ რა სოფლელია… – და ფეხების სევდიანად ქნევა გააგრძელა.

დიონისე იატაკს დაემხო და ხვრინვა ამოუშვა. მთაზე ისევ მოწყენილობა ჩამოწვა.

– ნახე ადამიანები როგორ ერთობიან – დახედა ჯადოსნურ სფეროს ჰერამ.

– ძნელია იყო ღმერთი – დაასკვნა ზევსმა და გვერდი იცვალა.

ჩამოწოლილ სიჩუმეს ხანდახან არღვევდა დიონისეს ხვრინვა და აპოლონის ნაზი ღიღინი.